Mona

loran...

bywa bardzo trudno i smutno... ale pamiętaj że to nigdy nie trwa wiecznie!!! 

No właśnie... Bycie DDA nie oznacza automatycznie że cierpi się jakoś straszliwie z powodu tego całego Syndromu Dorosłego Dziecka Alkoholika. A nawet jeśli to przecież nie pod każdym względem, nie ma się wszystkich przejawów tego.

Nurtuje mnie taka jedna kwestia. Ludzie dziwią się kiedy mówię że nie chcę mieć dzieci a ja szczerze mówiąc sama nie wiem czemu tak mam. Właściwie trudno mi powiedzieć czy to jest tak że ich nie lubię bo raczej aż tak źle nie jest. Mimo to jakoś inaczej się przy nich czuje i wtedy utwierdzam się w przekonaniu że macierzyństwo nie jest dla mnie. Czy to jest część syndromu DDA? 

No to teraz moja kolej. Cześć! Mam 32 lata. Jestem DDA i zdrowiejącą już na szczęście! ''kobietą kochającą za bardzo''. Moja historia nie jest chyba za bardzo wyjątkowo. Wychodząc z domu rodzinnego weszłam jak to się mówi z deszczu pod rynnę. Pierwszy partner miał problem z marihuaną i sporo popijał. Uwolniłam się z tego związku, ale trzeba było naprawdę dużo żebym poszła po rozum do głowy. Potem było już trochę lepiej no ale też nic dobrego z tego nie wynikało. Nie będę tu może wchodzić w szczegóły. W życiu takim codziennym i w pracy u mnie jest raczej okey… niestety w relacjach to zupełnie inna sprawa. Powiem tylko że wchodziłam w raczej toksyczne albo jakieś dziwaczne związki z kolesiami którzy lecieli w kulki. Mam nadzieję że finał całej tej opowieści będzie pozytywny. Teraz jestem na ''odwyku od facetów'' Pracuję nad sobą. Staram się przestać myśleć o poprzednim chłopaku i chyba powoli mi to wychodzi. Wiem że jeszcze długa droga przede mną – muszę,a raczej bardzo chcę pracować nad poczuciem wartości i pozbyć się złych schematów. Terapia pomaga i małymi krokami robię postępy. Otwiera mi oczy na wiele spraw. Mam nadzieje że posiadanie tu konta ułatwi mi pewne rzeczy. Jak coś sama też postaram się wspierać