"Nie moja bajka"
(z dedykacją dla wszystkich DDA)
Kocham za dwoje, choć zapominam o sobie.
Wiecznie za czymś tęsknię, ciągle za czymś gonię.
Choć perfekcyjna - wciąż niewystarczająca.
Ikona radości, gdy nie widzą - gasnę.
Gdy trzeba niewidzialna - „ustąp, bądź mądrzejsza”.
Tłumię emocje, wtedy mniejszy ból.
Wrażliwość moim wrogiem, krzywy obraz w głowie.
Szukam równowagi - spalam się jak ćma.
Szukam nowej roli na huśtawce życia.
„Wszystko jest w porządku” - okłamuję siebie.
Innym się udaje - ja wciąż od początku.
Wciąż niepewna jutra w plątaninie tkwię.
Jak zrozumieć siebie, kiedy przestać gonić?
Stopić obojętność - poczuć, żeby żyć?
Nie kochać za dwoje, być wystarczająca.
Na huśtawce życia wciąż niedoskonała.
Swoją bajkę tworzę...
