Anna56

Chciałabym dodać, że mam 47 lat.

Niepokoi mnie bardzo mój styl życia. Uciekam od rzeczywistości - trudnej dla mnie i bolesnej - w sen i jedzenie. Kiedy śpię, nie mogę się wybudzić nad ranem, czuję taki bezwład i poczucie beznadziei. Nie ma totalnie po co wstawać. Wystarczy jednak, że wstanę, stwierdzam zaraz, jaki ładny dzień, tyle mam spraw do ogarnięcia i rzucam się w wir życia. I jest wcale nie najgorzej, pomimo tego, że czuję też ból z powodu pewnych okoliczności. Ja - śpiąca w łóżku i ja - wybudzona całkiem - warunek: na nogach to dwie całkowicie różne osoby. Niestety, zarywam szmat życia wstając późno lub bardzo późno. Brak mi czasu na wiele rzeczy. Bardzo proszę o pomoc. Jak to możliwe, że łączę takie dwie sprzeczności? Jak przekonać moją podświadomość, nieświadomość czy cokolwiek, żeby pozwoliła mi normalnie wcześnie wstawać?