Witam, przychodzę na to forum z dość trudnymi dla mnie problemami... Jakiś czas stwierdzono u mnie zaburzenia obsesyjno-kompulsywne lecz z stresu na wizytach nie wspomniałam psychiatrze o moich innych odczuciach niż kompulsje dotyczące lęku przed zabrudzeniem się. Czuję że moje życie coraz bardziej traci sens, mało co sprawia mi prawdziwe szczęście i nie umiem za bardzo rozpoznać swoich emocji... Tak jak kiedyś płakałam bardzo często to teraz bardzo mało kiedy... Właściwie to jak się rozpłaczę to umiem się że to tak ujmę wziąść w garść z płaczem w ciągu niecałych 5 minut. Coraz bardziej zanudzam się wszystkim z otoczenia i nie wiem co mam z sobą zrobić, czuję okropnie wielką pustkę i bezsensowność życia... Apatia w sumie towarzyszy mi praktycznie cały czas razem właśnie z tą pustką która stopniowo się zwiększała... Nie mam motywacji i dość szybko się rozmyślam zostawiając u siebie zakłopotanie... Może to ja sobie specjalnie komplikuje życie?:( Nie wiem ale bardzo dziękuję za wszystkie odpowiedzi! Życzę miłego popołudnia!
