Cześć!
Jestem kobietą, wychowaną w dysfunkcyjnej rodzinie, nie będę zgłębiać się w rodzinne rewelacje ale chcę poruszyć temat związków osób DDD. Zaznaczę od razu że nie uczestniczyłam i nie uczestniczę w terapii. Jestem mężatką od kilku lat z mężczyzną z którym znamy się długo i to był jeden z moich pierwszych poważnych związków. Od pół roku zdradzam męża. Zdrada pokazała mi że żałuję małżeństwa i straciłam czas będąc z mężczyzną którego nie kocham. Byłam wyprana z emocji, myślałam że nic lepszego mnie w życiu nie czeka i że po prostu nie umiem kochać i troszczyć się. Teraz mam wrażenie, że po prostu bałam się być sama, zadowoliłam się kimś, kto nie chce zasypiać razem ze mną, który nie okazuje mi bliskości (nie mówię tu o seksie) wyzywa mnie i poniża (niby w żartach), kimś kto może i będzie dla kogoś dobry ale do życia razem - osobno. A ja odkryłam że nie tego chcę. Na szczęście nie mamy dzieci ale wciąż boję się odejść. Boję się rozwodu, boję się reakcji rodziny, boję się samotności cały czas.. boję się że nie poradzę sobie sama, boję się że nie znajdę nikogo dla siebie bo jestem już po trzydziestce. Wydaje mi się jakbym zobaczyła swoje życie z boku, smutne, nieszczęśliwe, z zerową namiętnością. Nie wiem na ile to efekt zauroczeniem innym mężczyzną a na ile stan faktyczny ale jedno jest pewne, nie tego chcę od życia. Nie oczekuję fajerwerków, wiem że zakochanie nie jest wieczne ale chcę mieć kogoś kto będzie lubił spędzać ze mną czas, będzie szczery i nie będzie uciekał przed problemami zwalając wszystko na mnie, kogoś kto będzie chciał posłuchać o tym jak minął mi dzień, kto opowie mi o swoim dniu.. Czuje się kompletnie rozbita ale w sumie nie o to chodzi.
Czy z Waszych doświadczeń DDD/DDA mają skłonności do wchodzenia w związki tego typu? Jakiekolwiek by nie być samemu? Jak wyglądały Wasze związki? Znaleźliście w końcu szczęście?
