Witajcie, od jakiegoś czasu mam spory problem w relacjach. Otóż widzicie, moim głównym kłopotem zawsze było niskie poczucie wartości i samoocena. Widziałam ludzi, którzy wydawali mi się zawsze piękniejsi, lepsi, a jedyne co w sobie doceniałam to inteligencja. Potem zdecydowałam, że dużo schudnę, żeby czuć się lepiej z samą sobą. Ale jak można się domyśleć, zawsze było mi za mało, a kompleksy nie zniknęły. Problem pojawia się jednak w momencie, w którym moje kompleksy przekładają się na relacje międzyludzkie. Nie czuję się dość dobra, by ktoś mnie kochał, dlatego uciekam. Jeżeli ktoś chce budować ze mną związek, ale odbiega on minimalnie od mojego wyobrażenia w głowie, zaczynam uciekać. Wygląda to mniej więcej tak, że jeżeli ktoś nie pisze do mnie przez cały dzień, to boję się, że mnie ignoruje i wpadam w panikę. Nie lubię być raniona, dlatego odcinam się pierwsza, chociaż właściwie nic się nie wydarzyło. W ten sposób popadam w fizyczne relacje, totalnie zamykając się na uczucia. Mam też wrażenie, że jestem z nich wyprana. Odczuwam zażenowanie podczas pocałunków, nie słucham swojego ciała podczas seksu, strasznie dążę do ideału, a gdy ktoś wyznaje mi miłość, nie wiem jak się zachować. Otaczają mnie dobrzy ludzie, angażujący się emocjonalnie, ale ja nie umiem im tego zaoferować. W każdej relacji czuję się, jakbym walczyła sama ze sobą. Boję się też nazywać cokolwiek związkiem. Mam wrażenie, że wymaga to ode mnie pełnego skupienia, że zburzy to mój świat i boję się, że przez rzekomy związek coś mnie ominie. Moi partnerzy często zarzucają mi, że się przed nimi nie otwieram. Sama nie wiem, boję się angażować, nie chcę być raniona.
