Moan

13 minut temu, disney napisał:

Cześć Joasia. To mój pierwszy wpis na tym forum, nie wiem jeszcze do końca jak ono działa, ale postanowiłam Ci odpisać.

Po pierwsze, dziewczyno - to nie twoja młodzieńcza głupota spowodowała to, co się teraz dzieje. Winowajcy na pewno nie szukaj w sobie, w tym, że zaczęłaś relację z tym chłopakiem. Z tego co zrozumiałam, na codzień mieszkać w innym mieście, a teraz z racji wirusa wróciłaś do domu rodzinnego. Wiem, że to może nic odkrywczego ale NIE PRZEJMUJ SIĘ. To są tylko ludzie, którzy nie mają ABSOLUTNIE ŻADNEGO wpływu na Twoje życie. No pomyśl - Ci ludzie może coś tam mówili między sobą, ale czy ktoś kiedykolwiek zadał Ci w twarz pytanie na ten temat? Czy ktoś spytał czy to prawda? Zainteresował się TOBĄ? Nie przejmuj się debilami, serio. W mniejszych miejscowościach tak to niestety jest - wiem, co mówię. Nie bój się wychodzić, bo to twoje życie. Jak patrzą to niech patrzą debile. Najważniejsze to żeby bliskie Ci osoby znały prawdę bo tylko ich opinia powinna się liczyć.

Sciskam mocno

Od dwóch lat jest mi ciężko to pojąć. Każdy mi bliski ufa mi i wie, zna jaka jestem. Najbardziej boli mnie to, że ludziom imponują kłamstwa i plotki. Przenoszą je, a wiadomo są tematyki bardziej popytowe na obgadywanie. Walczę ze sobą i z tymi wspomnieniami, które chcę wyprzeć z pamięci.

Dziękuję za to co napisałeś, te słowa wywołały łzy. Podniosły moje mniemanie o sobie. 

Hej, nazywam się Joanna, mam 23 lata 

Chciałabym aby ktoś pomógł mi w zrozumieniu ludzi, którzy roznoszą plotki. Każdy ma jakąś przeszłość. W wieku szkolnym ( technikum) zadałam się z niewłaściwym chłopcem. Za późno przejrzałam na oczy, zdradzał mnie, miał dziecko. Zerwałam, miał problemy przez to jak się mną bawił. W geście rewanżu opowiadał nieprawdziwe historie. Był nastawiony na jedno więc były to kłamstwa głównie związane z seksem. Czego i z kim nie robiłam. Bujna wyobraźnia. Przypięto mi łatkę ,, puszczalskiej''. Wytrzymałam rok i zaczęłam studia w innym mieście. Dziś, po ponad 2 latach doszły mnie słuchy, że nadal jest o mnie głośno. Nierealne opowieści, obelgi, kłamstwa. Nie umiem sobie poradzić z tym, że świat chłonie słowa ludzi, którzy nie mają czym imponować, więc imponują kłamstwem. Czemu na mój temat? Od dwóch lat codziennie, dzień w dzień żałuje tej znajomości i gdy życie zaczęło iść we właściwą stronę, wszystko powróciło. Wraz z tym mój ból i łzy, poczucie wstydu. Jak mam pokazać się ludziom jak nie wiem kim jestem w ich oczach. Głupio mi wyjść na miasto. Moje zaburzenia snu, stres, paniczny lęk- to skutki młodzieńczej głupoty. Jak się tego pozbyć i raz na zawsze oderwać się od przeszłości?