Katarzyna12345

Niedługo kończe 30 lat. Od 18 lat choruję na cukrzycę typ 1. W szkole miałam dość przykre doświadczenia w związku ze swoja chorobą. Dzieciaki były zainteresowane na początku a później gdy się przyzwyczaiły do moich zastrzyków zaczeły się ode mnie odsuwać. Pamiętam jak mama mojej koleżanki rzucała mi zaszyty z lekcjami swojej córki przez ogrodzenie bo chyba bała się pojejść i zarazić tą cukrzycą. Z biegiem czasu zaczynam zauważać że to nie choroba była problemem lecz moja osoba. Być może moje dzieciństwo nie dostarczyło mi zainteresowania moją osobą i stad mój problem. Nie radzę sobie z komunikacją międzyludzką dlatego jestem cicha niezauważalna i słaba psychicznie. Nie potrafię nawiązać kontaktu z obcymi ludźmi. Nie lubię opowiadać o sobie bo nawet nie wiem co mówić. Brak mi pewności siebie w najbłachszych sytacjach. Np boję się rozmawiać przez tel bo nie wiem czy to co mówie druga osoba zrozumie i wyłuszczy wątek który poruszam. Zauważyłam również że te same kwestie poruszane przeze mnie i przez inna osobe są nie zauważalne przez potencjalnych odbiorców. Po prostu jakby nikt nie rozumiał albo nie chciał słyszeć co ja mówię  może mój ton głosu jest jakiś nie taki nie zrozumiały wielokrotnie chciałam się zapisać do psychologa ale nie wiem co mu powiedzieć jak do niego pójdę. W 2014 roku pochowałam oboje rodziców babcie i psa. Za dużo jak dla mnie na raz. Najbardziej przeżyłam śmierć mamy bo chorowała ponad rok a ja codziennie patrzyłam jak gaśnie w oczach. przestała wstawać z łózka aż w końcu przestała oddychać ? (byłam przy tym)

Strach towarzyszy mi od wielu lat wręcz od małego. Chciałabym zrobić prawo jazdy ale boję się nawet zapisać na kurs bo wiem że nie zdam testów a sam egzamin przeraża mnie tak że zapominam jak się nazywam. Podjęcie jakiejkolwiek ważnej decyzji niezależnie czego dotyczy wywołuje u mnie zimne poty aż zaczynam się jąkać i nie wiem co mówię ?