Allein_Seele

Potrzeba czasu, facet musi się ogarnąć, macie dzieci, więc łączy was wiele, może to tylko jego zauroczenie i mu przejdzie, a jeśli nie spróbuj tajnej broni, zazdrości, wzbudź w nim zazdrość. I zobacz jaka będzie jego reakcja, jeśli na prawdę kochasz spróbuj zawalczyć. Nawet jeśli się nie uda, to przynajmniej próbowałaś.

Witam wszystkich zgromadzonych, nie wiadomo od czego zacząć...hmm

Mam 20 lat, jestem kobietą,  jestem w trakcie kończenia technikum ekonomicznego, ten cały strajk nauczycieli dodatkowo przyswaja mi wielu stresów i obaw. Jakbym miała ich mało. Mając nieco ponad 3 latka zmarł mój ojciec, żyję z mamą, dwójką starszych braci i jednym młodszym. Wszystko niby super, przed wszystkimi udaję, że nic złego się ze mną nie dzieje, depresja to coś, czego nie zobaczy się gołym okiem. Nie umiem sobie sama z nią poradzić. Ostatnimi czasy czuję się gorzej, wstyd mi pójść do lekarza. Zaczęłam bać się ludzi, odsuwam ich od siebie, odsuwam wszystkich, zamykam się w sobie, zawsze byłam otwarta i starałam się myśleć pozytywnie, teraz jest inaczej. Teraz boję się zaufać, trafiłam w życiu na wielu ludzi, którzy bardzo mnie zranili, a mimo to nadal byłam ufna, nadal jestem, mimo że tego nie chcę. Ale gdy trafiałam na ludzi dobrych, którzy nie chcieli mnie zranić, odsuwałam ich od siebie, może nie wierzyłam w ich dobre intencje. Ostatnio bardzo szybko można mnie wytrącić z równowagi, jeszcze niedawno byłam bardzo cierpliwa, teraz denerwuje mnie prawie wszystko, jakbym popadała w paranoje. Głos przełykania napoju, jedzenia, kiedy ktoś za głośno oddycha, chrupanie, to i wiele innych rzeczy po prostu mnie irytują, nawet jak są prawie nie słyszalne. Dodatkowo niestety nie mam wsparcia u mojej mamy, to mnie bardzo boli. Zawsze mówiła, że jestem gruba i przez to nigdy nie mogłam poczuć się kimś wartościowym, nie lubiłam siebie, ostatnio zaczęłam lubić swoje ciało, ale dostałam na twarzy bardzo obfitego trądziku, przez co moja samoocena automatycznie spadła i nie chcę pokazywać się ludziom. Biorę tabletki, które pomagają, ale jednym ze skutków ubocznych jest pogłębienie depresji i rozdrażnienie. Zapewne przez to tak ostatnio się zachowuję. Nikt z mojego otoczenia tego nie zrozumie, bo żadne pocieszenie usłyszeć, że mam się nie przejmować, że ludzie mają gorzej. Mają, ale ja mam taki problem i jeśli nikt mi nie pomoże, to moja dusza umrze. Już umiera, przestałam widzieć sens życia, nie wiem kim jestem, jestem zagubiona i samotna. Potrzebuję pomocy, boję się tylu rzeczy, dorosłości, czy sobie poradzę, co powiedzą inni. Niby nie powinno patrzeć się na to, co powiedzą inni, ale ciągle o tym myślę, czasami nie mam swojego zdania, bo boję się wychylić. Nie wiem co robić, jak przestać bać się świata? Jak znaleźć sens życia?