Jestem dziewczyną w wieku 18 lat. Aktualnie chodzę do klasy maturalnej. To co odczuwam zaczęło się już w gimnazjum. Mój główny problem polega na braku chęci do życia. Czuję w sobie ogromną pustkę, nie odczuwam prawie nic, jedyną radość sprawiają mi jeszcze koncerty, jedynie podczas tego czuję sie wolna, szczera, radosna i myślę, że dla tej chwili mogę żyć. Po skończonym koncercie znowu wraca stan przygnębienia. Często nie chce mi się wstawać z łóżka, spotykać się z ludzmi. Wolę być zamknięta w pokoju, a jeśli wychodzę to upijam się, bo w alkoholu i papierosach widzę pewną drogę ucieczi od tego stanu. Bywało też, że się okaleczałam, ponieważ bół fizyczny jest bardziej znośny dla mnie niż psychiczny. Myślę o śmierci jako o rowiązaniu tego problemu. W szkole mam bardzo dużo stresu, nie sypiam nocami. W prywatnym życiu wciąż czuję się zagubiona, nie umiem z nikim zbudować bliższej realcji, nie wiem jakie studia wybrać, co chcę robić w życiu. Czuje tylko smutek i chęć ciągłego leżenia - wtedy nawet nic nie robię ani o niczym nie myślę, tylko po prostu leżę gapiąc się w jeden punkt. Takie stany trwają parę tygodni po czym znowu muszę wyjść do ludzi aby całkowicie się nie odizolować od świata. Często wagrauję po to aby nie przebywać w tej szkole z ludzmi, bo czuję że jest ich tam za dużo i duszę się w tym otoczeniu. Czasami sama u siebie dostrzegam dwie inne postawy, gdyż czasami sobie mowię, że nie ma co się użalać, tylko trzeba działać i mieć to wszystko jak i wszystkich gdzieś, a czasami po prostu jedyne co robię to płaczę z bezsilności do samej siebie. Mam także problemy z akceptacją własnej osoby, dlatego staram się grać kogoś kim nie jestem. Nie umiem wyrażać swoich uczuć i emocji - "jestem twarda, oschła i bez uczuć". Z nikim o tym nie rozmawiałam, bo wątpieę, że ktokolwiek może to zrouzmieć. Moim pytaniem jest jak sobie z tym wszytskim poradzić, jak w końcu odnaleźć się w życiu?
