Mam 27 lat i nie mogę wytrzymać z moją partnerką.
Jesteśmy razem 6 lat, mieszkamy razem od dwóch. Od momentu zamieszkania ze sobą wszystko zaczęło iść jeszcze gorzej niż wcześniej.
Mieszkając z partnerką jestem świadkiem jej "żmijowych" zachowań, przykłady:
- wyzywanie swojej matki od kretynek, idiotek - bo jest niezaradne życiowo. Przykłady - Krzyczenie na nią, że (matka) nie pomaga jej się utrzymać, że przez złe nawyki z dzieciństwa ona teraz przytyła (przytyła od kiedy się wyprowadziliśmy) bo je słodycze. Ciągle wracanie do przeszłości, dwa razy w tygodniu jest w domu awantura przez telefon - bo poprosiła. matkę o coś i matka tego nie zrobiła, bo hałasuje do słuchawki, bo nie słucha
- każda z jej koleżanek jest chociaż raz na kwartał nazywana cipą, debilką itp. Generalnie każda relacja tak wygląda. O moich znajomych też ma takie zdanie, o mojej mamie również.
- każda klotnia kończy się obwinianiem mnie za skutki fizyczne, tj. ze ona się spina i teraz boli ja głowa, dno miednicy, oko itp. Ogólnie nie wolno się nie zgadzać, bo podczas dyskusji ona również się napina
- oczywiście wina w regularnych klotniach tez jest moja - a jeżeli fakty świadczą inaczej to tym gorzej dla faktów. Przykład - idąc na zakupy partnerka regularnie kupuje słodycze - warto tu nadmienić, że z racji wyższych zarobków to ja utrzymuje dom(partnerkę częściowo również, choć sama pracuje to nie starcza jej pieniędzy). Przed zakupami zawsze pytam co kupujemy żeby nie kupować rzeczy, które się mogą zepsuć. Partnerka powiedziała, że po powrocie zrobi sałatkę. Kupiła składników za 30-40zl i w domu się okazało, że awokado jest niedojrzałe. Usłyszałem, że to moja wina, bo ja zmuszam do robienia sałatki.
- w życiu codziennym ona wg siebie nie popełnia błędów, a błędy innych są tragedią i za każdym razem potrzebuje żeby ją utwierdzić w tym, że ludzie są idiotami.
- nie ma do mnie szacunku, w tym zwiazku szacunek się skończył dawno temu (wyzwiska itp)
- każda błahostka jest sprowadzana do kłótni (patrz rozmowa o awokado)
W ciągu tych sześciu lat wielokrotnie przy okazji kłótni mówiłem o rozstaniu, bo nie byłem w stanie znieść tych rzeczy. Potem się godziliśmy i było parę dni spokoju. Już byly bardzo długie epizody ze nie mówiłem jej nic na temat uczuć i miłości, co zresztą często mi wypominala. Na temat śślubu ja nie chce nawet słyszeć nic, ponieważ w tej dramatycznej sytuacji nie wyobrażam sobie czegoś ttakiego, natomiast partnerka bardzo na to naciska.
Zacząłem chodzić do psychoterapeuty bo nie radzę sobie z tą sytuacją, ale to wczesny etap, a ja czuję, że z każdym dniem siwieję coraz bardziej.