Faasolinskaa

Hej, mam pewien problem, który utrudnia mi życie. W tym roku skończę 20 lat. Wiem, że to tak naprawdę bardzo mało i jeszcze całe życie przede mną, ale czuję się okropnie z tym faktem. Jakoś tak pod koniec zeszłego roku zdałam sobie sprawę z tego, że niedawno skończyłam 19 lat, a już niedługo 20-tka. Niby nic odkrywczego, ale uderzyło mnie to tak nagle. Jestem osobą, która bardzo wszystko przeżywa, więc myślałam o tym przez następne kilka dni i byłam święcie przekonana, że mi to przejdzie. Zawsze przechodzi mi taki stan. Ale nie, od tych kilku miesięcy jest tylko gorzej. Moje życie na pierwszy rzut oka niezbyt różni się od innych osób w moim wieku, ale mam wrażenie, że między mną a nimi jest duża przepaść mentalna. Moim największym problemem jest to, że boję się dorosłości. Czuję się stara i ciągle mam z tyłu głowy myśl: "najlepsze lata już za mną". Bardzo tęsknię za tym, jak było gdy miałam 14-15 lat. Uważam, że to był najlepszy okres w moim życiu. Ogólnie uważam lata nastoletnie za najlepsze. I to takie bliżej 15 lat niż 18. Wstydzę się mówić nowo poznanym ludziom ile mam lat. Niedawno doszłam do wniosku, że skoro nie mogę być już młodsza, to przynajmniej mogę wyglądać na taką. Mam o tyle łatwo, że od zawsze mam dziewczęcą twarz, jestem niewysoka i ludzie dawali mi mniej lat niż faktycznie mam. Nie wiem, co ma mi to dać, ale czuję się trochę lepiej dzięki temu. Ja po prostu boję się być dorosła, bo wiem, że nie jest wcale tak kolorowo. Czuję się okropnie na samą myśl o małżeństwie, kredycie na mieszkanie, pracy. Dużo lepiej być dzieckiem. Wiem, że nie mogę cofnąć czasu, a życie trwa dłużej niż do końca wieku nastoletniego... I to mnie przeraża. Chce mi się płakać na samą myśl o tym, że kiedyś będę miała 30 czy 40 lat. Wiem też, że to nie jest normalne podejście do życia, ale nie mam pojęcia, co mogę z tym zrobić. Czuję się samotna z tym wszystkim.