Ambientos

Jestem mężatką.Mam 42 lata,trzech synów i niskie poczucie wartości.Z mężem się nie kłócę, bo zamiast słów do oczu cisną mi się łzy i czuję żal że mnie nie rozumie.On jest perfekcjonistą i lubi precyzję.Ma trudny charakter i ciężko go do czegoś przekonać jeśli nie jest to po jego myśli.Ma b.dużą wiedzę w wielu dziedzinach i tego nie mogę mu odmówić.Ale nie każdy taki jest- ja na pewno nie i czuję się z tego powodu gorsza.W razie spięcia przychodzą ciche dni,to co nas poróżniło nie jest wyjaśnianie,aż wreszcie zmęczona milczeniem rękę do zgody wyciągam ja.Nie zdarza się to często ale taka sytuacja trwa znów od ok. od ok.2tyg.Mam dość swojej uległości ale chciałabym to zakończyć.On z kolei na pewno nie zacznie rozmawiać.Wychodzi nie mówiąc dokąd,ani o której wróci.Mam wrażenie że obcy wiedzą więcej niż ja o tym co robi i gdzie jest. Jak pytam o coś odpowiada bo tak chyba wypada.O wyjaśnieniu niedomowień nie ma co marzyć bo on uważa że nie ma co wyjaśniać i swojej winy w niczym nie widzi bo jako mentor chce mi coś wyjaśnić a ja go nie słucham robiąc po swojemu. Ale czy ja muszę robić tak jak on chce.Czy jak zrobię coś inaczej niż tak jak by chciał, to z góry musi być źle? Może nie będzie perfekcyjnie ale zrobię to tak jak potrafię. On nie rozumie że narzuca mi dyktat ktory powoli mnie przytłacza pozbawia inwencji i po prostu zaczyna mnie po tylu latach męczyć.Co mogę z tym zrobić.Brakuje mi już sił na walkę z wiatrakami.Nie dopuszczam myśli że tak będzie wyglądać nasze życie- nie razem a obok siebie.Nie wiem co mam robić.Najłatwiej byłoby pójść w dwie różne strony ale tego sobie nie wyobrażam. Przeraża mnie osobne życie.Moze ktoś miałby jakąś radę dla takiego tchórza jak ja który nie umie wziąć byka za rogi bo upadek mógłby być bolesny.