Mam 23 lata, jestem studentką, dość dużo czasu muszę poświęcać na naukę, mieszkam sama. Z jednej strony funkcjonuję normalnie. Chodzę na zajęcia, uczę się, gotuję, jem, sprzątam. Ale praktycznie nic poza tym. Nie robię rzeczy, które mogłyby mi sprawiać przyjemność, bo chyba mi jej po prostu nie sprawiają. Robię tylko te rzeczy, które muszę, które mam zaplanowane. Mój nastrój jest raczej neutralny, wszystko jest mi jakieś obojętne, na nic nie mam siły, albo obniżony. Gorzej jest szczególnie podczas stresującego okresu, np. sesja egzaminacyjna. Kiedy jestem z innymi ludźmi potrafię się śmiać i żartować, a kiedy zostaję sama czuję smutek. Czasem kiedy jestem z większą liczbą znajomych lub na przykład na koncercie i wszyscy dobrze się bawią, czuję, jakbym mogła stanąć obok przygnębiona i zacząć płakać, chociaż właśnie się śmieję. Raz na jakiś czas mam przypływy dobrego samopoczucia, kiedy planuję ile rzeczy zrobię, nauczę się języka, zrobię coś ciekawego. Ale trwa to 15 minut i znowu na nic nie mam siły, nic nie ma sensu. Mam też bardzo obniżoną samoocenę, czesem nie mogę znieść samej siebie. W ostatnim roku odsunęłam się też od wszystkich znajomych. Dawniej cieszyłam się na każdą wiadomość, chętnie z nimi rozmawiałam, lubiłam się z nimi spotykać, teraż na dźwięk wiadomości myślę sobie co też ktoś znowy ode mnie chce, unikam spotkać, nie mam na to siły. Dawniej bardzo chciałam podróżować, teraz na samo słowo wyjazd mam dość. Często czuję też niepokój, zdenerwowanie, czasem bez przyczyny, czasem jest to wywołane jakąś głupotą, na przykład to, że ktoś zmienił godzinę spotkania ze mną, albo przejściem przez galerię. Często utrudnia mi to naukę, bo nie mogę się przez to skupić.
Wydaje mi się, że nie czuję się w pełni dobrze już od kilku lat, dlatego teraz jest mi już ciężko ocenić, czy kiedyś czułam się inaczej, czy to jak się czuję nie jest normalne i przesadzam, a zamiast tego powinnam się wziąć poważnie w garść i pracować nad sobą. Jestem już tym bardzo zmęczona.
