Jestem studentką, mam 21 lat, mieszkam razem z mamą. Od zawsze byłam osobą bardzo wrażliwą i mającą problem z poradzeniem sobie ze swoimi emocjami. Najczęściej je tłumiłam w sobie i czekałam, aż trudny czas minie. W kwietniu ubiegłego roku (2020) zmarł nagle mój tato. Jego niespodziewana śmierć odbiła się na moim zdrowiu psychicznym. Mimo, że minął juz prawie rok, ja nie mogę się pozbierać. Bardzo męczy mnie kontakt z innymi ludźmi, najchętniej siedziałabym w domu, jednak to też na mnie źle wpływa, siedzę i myśle, a to doprowadza do szaleństwa. Przychodzą takie momenty, takie dni gdzie sił juz braknie i przychodzą myśli samobójcze, Nie umiem rozmawiać z bliskimi o moich emocjach, przemyśleniach (chociaż nie mam za wielu bliskich osób, mama ma swoje problemy, a mi czasami wsparcie daje ciocia, poza nią nie mam nikogo) Jak rozmawiać o swoich uczuciach? Nie umiem. Nie mam wsparcia, bo najprościej w świecie nikt nie potrafi mi go dać, nie czuję się ważna. Ta wielka tęsknota i strata taty nie pozwala mi normalnie cieszyć się z życia. Boli mnie też fakt, że nie wystarczająco dobrze wykorzystałam czas z tatą, jak jeszcze był z nami. Boli mnie ta bezradność, ta pustka i ta samotność. Nie umie myśleć pozytywnie, nic w moim życiu nie jest już tak jak kiedyś. Wpadłam z rutynę, robie co muszę i tak toczy się dzień za dniem już prawie rok. Czy jest coś co mi pomoże? Co to może być? Da leczyć się takie stany? Czy to jest depresja? Jak można ją diagnozować? Co mogę zrobić żeby było lepiej?
