Matri009

Cześć mam na imię Dominik mam 20 lat , moje życie od samego początku nie jest usłane różami , chyba że samymi kolcami . Nie będę się jednak tutaj rozwodził , na dzień dzisiejszy po 3 latach samodzielności wróciłem po 6 latach rozłąki do mamy , problemem nie jest sam fakt powrotu tylko Jej nastawienia do mnie ( mam problemy z emocjami , myślami itd , nie mam jeszcze postawionej żadnej diagnozy , choć podejrzewam depresje ) . Przez parę miesięcy z braku możliwości podjęcia pracy mama mnie utrzymywała , choć układ był taki że pilnowałem brata i prowadzałem Go do szkoły oraz sprzątałem w domu , więc wychodziło na równo . Przez cały ten okres mama zarzucała mi psucie atmosfery i zły wpływ na brata przez moją niechęć do życia , którą sam przyznam , że posiadam. Wszystko miało się skończyć w momencie mojego pójścia do pracy , a nastrój miał się diametralnie podnieść . Jednak tak się nie stało , jest mi jeszcze ciężej . Nie wiedzialem że będzie aż tak tragicznie , fobia społeczna , brak pewności siebie , nieumiejętność skutecznej pracy ... A po tym wszystkim powrót do domu na 2 godziny , spać i znowu do pracy .... W weekend jestem wykończony psychicznie i fizycznie i chce mi się płakać . A mama dobija mnie i przypomina , o tym że miałem się poprawić po podjęciu pracy . Nagminnie przez te miesiące straszy mnie wyrzuceniem z domu ... Naprawdę już nie daje rady i coraz częściej myślę o ośrodku zamkniętym albo nawet o samobójstwie .