Kejssii_3

Cześć jestem Kaśka, mam 24 lata i jestem DDA. Sama nie wiem od czego zacząć. Z partnerem znamy się krótko bo 3 lata. On ma 30 lat Cały czas były rozstania i powroty. W tamtym roku wróciłam do niego, bo uświadamiał mnie, że wyrosl z zabaw, picia, ćpania, kolegów i chce zacząć nowe życie. No i przez parę miesięcy było dobrze, wprowadziłam się do niego. W listopadzie zaszłam w ciążę, jestem w 4 miesiącu. 4 tygodnie temu wyprowadziłam się od niego po tym jak wrócił z pracy zza granicy kompletnie pijany, pił cały tydzień. W międzyczasie wyrzucił mnie parę razy z domu, po czym potrafił się śmiać i mówic mi że i tak tego nie zrobię. Zaczął wypominać mi dosłownie wszystko co kupił, co dostałam jako prezent na święta itp, mówił że jestem pie*dolnieta, psychiczna, że powinnam się leczyć (wspomnę tu że 3 lata chodziłam na terapię i to też potrafił wyśmiać). Ja do świętych nie należę, bo przed ciążą też "lubiłam" dobrze się bawić, ale gdy tylko się dowiedziałam odstawiłam wszystko i myślenie mi się zmieniło. On dobre kilkanaście lat zażywał narkotyki, pił dużo alkoholu i po prostu tak wyglądało jego życie. Typ imprezowicza. Od paru dni rozmawiam z nim, twierdzi że nie pije, jedyne co to 2 piwa wieczorem, ale praktycznie codziennie widuje się z kolegami i siedzą u niego na mieszkaniu. Dzisiaj pije z kolegami wódkę i dzwonił i zaczął mi się pytać dlaczego nie mogę być jak żona jednego z jego kolegów, że go puszcza wszędzie, że w ciąży jest też i się go nie czepia. Czy ja popadam w paranoję? Zwyczajnie glupieje? Co wy zrobilibyscie na moim miejscu. Nie mam już siły, nie ma dnia żebym nie płakała z bezsilności. Czy tacy ludzi się zmieniają, czy dać mu jeszcze szansę? Boje się strasznie tego wszystkiego, boje się zostać samotna matką. Pomóżcie proszę.