Czytoborderline

Mam 29 lat i z pozoru wszystko jest super. Z pozoru. Coś mi jest od zawsze, toksyczna matka, brak ojca. Przeszłam sama przez anoreksję, jadłam jedno jabłko na dwa dni. A może i z tego nie wyszłam do końca. Przeszłam przez swego rodzaju depresję, swego rodzaju, bo odczuwam chroniczny smutek. Może i z tego nie wyszlam. Odczuwam paranoję - że wszyscy widzą moje potknięcia, że wszystko robię źle i wyglądam też źle w oczach innych. Godzinami rozmyślamnad przeprowadzonymi dialogami, czy nie powiedziałam czegoś nie tak. Czuję się beznadziejna. Co więcej, raz wpadam w beznadziejny dół opisany przed chwilą, a raz aż pałam miłością i szczęściem. Ze skrajności w skrajność. Bzdura wyprowadza mnie z równowagi i rzucam co mi w rękę wpadnie. Nie myślę co mówię. Zależy mi tylko na wyladowaniu złości. A zaraz tryskam radością i najchętniej wszystkich bym wycalowala. Miewam myśli samobójcze. Czuję się rozchwiana, moje emocje mnie wykończą. Jestem jak tykającą bomba. Co mi jest? Czy to może być borderline?