alienn299

Witam, mam 20 lat, matura w tym roku. Od 1,5 roku mam idealnego chłopaka, ale zgubiłam się. Nigdy nie miałam dużo znajomych, moje grono zamykało się na 2 osobach, przy których czułam się swojo i byłam prawdziwa. Odkąd zaczęłam spotykać się z moim chłopakiem(nazwijmy go X) pochłonęłam się jego życiem. Moje koleżanki zawsze, gdy proponuję wyjście mają milion rzeczy na głowie( np. pilnowanie psa). Jedyną osobą w moim życiu naprawdę jest X. Często mieszkam u niego, ale jak wracam do domu na kilka dni, nic nie robię. Nie mam z kim porozmawiać oprócz niego, nie mam zajęć oprócz nauki. Płaczę średnio 3 razy dziennie, mam silne lęki i bardzo zaniżony nastrój od roku. W domu jestem osobą z depresją, poza nim zakładam maskę. Mam częste bóle głowy, nie widzę swojej przyszłości, wydaję mi się, że zawsze tak będzie. Ludzie wydaję mi się, że nie chcą wchodzić ze mną w głębokie relacje. Nie umiem siebie opisać, czuję się jakbym była cieniem samej siebie. Przez to, że ja nie mam życia towarzyskiego zazdroszczę mojemu chłopakowi, który ma bardzo dużo prawdziwych przyjaciół, lubię ich i często się z nimi widzę, ale tylko dlatego bo jestem dziewczyną X, sama się z nimi nie widuję. Szybko się denerwuję, wyczuwam u siebie lęki, stany depresyjne, nerwice. Potrzebuję pomocy.