Cześć,
Mam 20 lat i widzę, że coś ze mną jest nie tak.
Często przeżywam chwile załamania, płacze mam zmieniający się humor, ciągle myślę, ze jestem danej sytuacji winna. Moja wybuchowa osobowość często skłania do kłótni w której wiem, że nie opanuje siebie (krzyczę, drapię się żeby przestać płakać, wybucham jeszcze mocniej [po chwili się uspokajam ale gdy widzę że tylko ja się uspokoiłam bo sytuacja dalej jest nerwowa to znowu łapie mnie ta furia])...
Chce przestać, chce przestać mieć chujowe myśli, w których kończy się tym że jeszcze kilka takich akcji a nie wytrzymam i to będzie koniec.
Mam chłopaka, kocham go nad życie ale czuje że mu nie daje tyle ile bym mogla, jestem dla niego opryskliwa, humor zmienia mi się jak skarpetki, czuje że to On jest moja tarczą w którą uderzam. Ale wiem że to też człowiek widzę że jest mu przykro, ja chce przestać ale nie umiem. Ciągle tylko wyje i to jedyne co mi najlepiej wychodzi.
Nie widzę dla siebie przyszłości, nie widzę siebie w przyszłości. Nie mam chęci żeby rozwijać się do tego stopnia że kilka razy wzięłam jakiś speed żeby móc coś dzialac, mieć w końcu dobry humor, zrobić coś ze sobą (poćwiczyć, pouczyć sie itp.). Wiem też ze nie mogę brać tego gówna bo to złudne ze to wynika ze mnie a nie z narkotyku, dlatego nie biorę. A jak nie biorę to mam fazy.
PRZYSIĘGAM chcę przestać się ciągle nad sobą użalać, leżeć i myśleć ze to niedługo koniec, chce dobrze dla chłopaka, boję się że w końcu to go przerośnie, a wtedy to już kaplica na mnie czeka z drzwiami otwartymi.
Z chłopakiem rozmawiam o tym żeby mi pomógł zmienić te nastroje ale to nie pomaga. Nic mi nie pomaga na dłuższa metę, w każdym z tygodni zdarza się 2-3 dni kiedy będę tak miała. A reszta dni będzie okej.
Co mi jest? Dlaczego tak się ze mną dzieje i czy dam radę to pokonać? Chciałabym korzystać z życia rozwijać się a jedyne co robię to robię się coraz głupsza.
