Jestem kobietą lat 25. Mam 5 letniego syna. Mój problem zaczął się w sumie w liceum i trwa do tej pory. Nie zwracałam na to wcześniej uwagi, dopóki lekarz nie zagroził mi wizyta u psychiatry. Mianowicie mam problem z jedzeniem. W liceum uczestniczyłam w forum pro ana, liczyłam kalorie i ćwiczyłam. Później trochę to się unormowało, jednak nadal nie tyłam. W chwili obecnej, nie mam siły na ćwiczenia czy czasu na liczenie kalorii. Prowadzę chaotyczny tryb życia. Mogę nie jeść całymi dniami. Ewentualnie są to dwa bądź jeden posiłek dziennie. Na oko najczęściej jest to jakieś max 600 kcl. Oczywiście są dni kiedy jestem już bardzo głodna i zjem więcej. Mam później wyrzuty sumienia. Nie chcę przytyć. Lubię swoje wystające kości. Mam 164 cm i ważę 47 kg. Schudłam teraz niecałe 2 kg. Mój stan zdrowia się pogarsza czesto choruje, dopadła mnie hipoglikemia reaktywna i tachykardia. Obecnie mam problem z nerkami. Nie chcę mi się nic robić, wstaje z łóżka bo muszę dla dziecka. Strasznie wypadają mi włosy, jest mi zimno. Moja skóra jest sucha. Trochę czytałam o anoreksji, jednak jakoś nie widzę tej choroby u mnie. Czy to już czas na wizytę u specjalisty, czy rzeczywiście lekarz i najbliżsi mają rację? Chce schudnąć do 45 kg. Czy może jednak odwrotnie jestem zdrowym człowiekiem, a oni mają jakieś urojenia? I bez sensu chodzić do psychiatry?
