Laura3105

Te zachowania są jednak dla mnie krzywdzące psychicznie, czuję wtedy, że tracę siebie. Dziękuję za odpowiedź i porady, zgłoszę się do psychiatry.

Dziękuję bardzo za odpowiedź, zrobię tak jak Pani sugeruje.

Bardzo dziękuję za odpowiedź. Mam 21 lat, wahania nastroju można powiedzieć, że mam od zawsze, moja mama zawsze była tym zaniepokojona, ale ja nigdy nie chciałam się przed sobą do tego przyznać, złość wywołują we mnie błahe powody, chociażby niemiłe słowa skierowane w moją stronę, a jak się potem okazuje tylko ja odbieram je negatywnie, w złości potrafię rzucać przedmiotami, a najczęściej sprawiać sobie ból, by wyładować emocje oraz odwrócić swoją uwagę od emocji psychicznych, których doświadczam. Dokładnie jestem w stanie opisać to kim jestem, z czym się utożsamiam, większość mojego życia to te same zachowania i poglądy, tylko co kilka miesięcy zdarza mi się zmieniać swoje zachowanie, wtedy bliscy są zaniepokojeni, a ja gdy "wrócę do siebie" nie rozumiem swoich wcześniejszych wyborów, zachowań, czasem zdarza się to bez wpływów innych osób, ale najczęściej, te zachowania to nieświadome naśladowanie osób z którymi przebywam. Chciałabym aby moje zachowanie było trwałe, żebym nie zmieniała się pod wpływem osób z którymi przebywam, a niestety jest to poza moją kontrolą, ja tych zmian nie widzę, kiedy się zaczynają, dopiero gdy tych osób nie ma w moim życiu, dostrzegam, że jestem inna. Można powiedzieć, że dopóki jestem sama jestem sobą. Czy mogę w jakiś sposób przestać naśladować innych ludzi, kiedy robię to nieświadomie?

Mam bardzo duże wahania nastroju, od smutek, pustka, a za chwilę radość, nadzieja, potem złość, a następnie lęk i strach. Zazwyczaj trwają przez krótki czas. Moja samoocena ciągle się zmienia. Potrafię wstydzić się swoich wcześniejszych poglądów itd. często są one dyktowane nie moimi własnymi wyborami, ale nieświadomym naśladowaniem innych ludzi. Bardzo łatwo mną manipulować. W jednej chwili potrafię uważać jakąś osobę za ideał, a za kilka tygodni widzę w tej osobie same wady, moja ocena ludzi, bardzo skrajnie się zmienia. Jestem idealistką do przesady. Dodatkowo mam wciąż poczucie pewnego braku, mimo iż mój umysł jest przepełniony myślami, naprawdę jestem bardzo introspektywna, a wciąż czuję jakby mój umysł, moje wnętrze było zbyt puste. Czytałam o zaburzeniu osobowości borderline, ale nie pasuje to, że ja mam dosyć silne poczucie tego kim jestem, mam poczucie osobowości, oczywiście do czasu kiedy nie zmieni się to poprzez nieświadome naśladowanie innych. Czy mimo tego nadal może być to borderline. Oczywiście wiem, że diagnoza przez internet nie jest możliwa, ale proszę o naprowadzanie mnie. Z góry dziękuję za odpowiedź.

Mam bardzo duże wahania nastroju, od smutek, pustka, a za chwilę radość, nadzieja, potem złość, a następnie lęk i strach. Zazwyczaj trwają przez krótki czas. Moja samoocena ciągle się zmienia. Potrafię wstydzić się swoich wcześniejszych poglądów itd. często są one dyktowane nie moimi własnymi wyborami, ale nieświadomym naśladowaniem innych ludzi. Bardzo łatwo mną manipulować. W jednej chwili potrafię uważać jakąś osobę za ideał, a za kilka tygodni widzę w tej osobie same wady, moja ocena ludzi, bardzo skrajnie się zmienia. Jestem idealistką do przesady. Dodatkowo mam wciąż poczucie pewnego braku, mimo iż mój umysł jest przepełniony myślami, naprawdę jestem bardzo introspektywna, a wciąż czuję jakby mój umysł, moje wnętrze było zbyt puste. Czytałam o zaburzeniu osobowości borderline, ale nie pasuje to, że ja mam dosyć silne poczucie tego kim jestem, mam poczucie osobowości, oczywiście do czasu kiedy nie zmieni się to poprzez nieświadome naśladowanie innych. Czy mimo tego nadal może być to borderline. Oczywiście wiem, że diagnoza przez internet nie jest możliwa, ale proszę o naprowadzanie mnie. Z góry dziękuję za odpowiedź.

Witam, jestem 21 letnią studentką. Od pół roku mam ataki paniki z silnym poczuciem derealizacji i depersonalizacji, ciągle towarzyszy mi lęk, że to się powtórzy. Na codzień nawet gdy nie mam ataku paniki to często odczuwam derealizację i depersonalizację. Przestałam wychodzić z domu, ponieważ za każdym razem kończy się to kolejnym atakiem paniki. W jaki sposób mogę zmienić swoje myślenie, zapomnieć? Jak zacząć wychodzić z domu tak, by nie kończyło się jak zawsze atakiem paniki. Nie mam możliwości obecnie pójść do psychoterapeuty, ponieważ odczuwam lęk przed wyjściem z domu, natomiast porady online są płatne, więc to również w moim przypadku jest niemożliwe. Proszę o odpowiedź i z góry dziękuję.

Witam, jestem 21 letnią studentką. Od pół roku mam ataki paniki z silnym poczuciem derealizacji i depersonalizacji, ciągle towarzyszy mi lęk, że to się powtórzy. Na codzień nawet gdy nie mam ataku paniki to często odczuwam derealizację i depersonalizację. Przestałam wychodzić z domu, ponieważ za każdym razem kończy się to kolejnym atakiem paniki. W jaki sposób mogę zmienić swoje myślenie, zapomnieć? Jak zacząć wychodzić z domu tak, by nie kończyło się jak zawsze atakiem paniki. Nie mam możliwości obecnie pójść do psychoterapeuty, ponieważ odczuwam lęk przed wyjściem z domu, natomiast porady online są płatne, więc to również w moim przypadku jest niemożliwe. Proszę o odpowiedź i z góry dziękuję.