Wiktorai

Jestem 21 letnią studentką w 7 miesiącu ciąży. Jestem zaledwie 3 miesiące po ślubie z (prawdopodobnie) ojcem mojego dziecka, mieszkamy u moich rodziców. Mój mąż nie interesuje się pomocą w domu. Pracuje i od czasu do czasu pomaga mojemu tacie w firmie. Często powtarza mi, że go nie uszczęśliwiam i mimo zaawansowanej ciąży i moich próśb nie pomaga mi przy pracach domowych. Ma częste wahania nastroju, a gdy nachodzi go ochota na seks nie mogę opędzić się od jego rąk. Czasem, gdy to robimy mówię mu, że mnie boli, a on prosi mnie żebym udawała, żeby mógł skończyć. Pierwszy raz zrobił to jeszcze jak byliśmy przed ślubem, powtórzyło się to kilkukrotnie. Czasem sama pytam go czy ma ochotę i pozwalam mu się zaspokoić, być może trochę moim kosztem. Ostatnio powiedział mi, że to już nie ma sensu i że się dla niego nie liczę, a stara się tylko dla swojej rodziny. Mój najlepszy przyjaciel, a właściwie niedoszły partner(który też może być ojcem) twierdzi, że mąż specjalnie udaje wahania nastroju, żeby ugrać na mnie współczucie i zdobyć to czego chce. Od dawna prosi mnie żebym się do niego wyprowadziła i była z nim. Bardzo martwi go zachowanie mojego męża i rodziny, z którą mieszkam bo ( jak powiedział nawet mój ginekolog) za dużo się stresuję i to źle wpływa na dziecko. Nie wiem, co mam zrobić. Moja rodzina nie akceptuje mojego przyjaciela ze względu na to że jest ode mnie o 13 lat starszy i jak twierdzą niczego się nie dorobił, a ja nie mogę się daleko wyprowadzać, bo muszę się nimi na starość opiekować. Mam okropne huśtawki nastroju i często nie panuję nad łzami, chciałabym uciec z rodzinnego domu, bo czuję się tu okropnie, ale za bardzo się boję i ciągle mam nadzieję, że mój mąż się poprawi. Czy powinnam posłuchać mojego przyjaciela i uwolnić się od rodziny i męża i zacząć nowe życie z dala od nich?