Witam jestem 30-letnia wdowa i mama 2 dzieci,nie wspominam milo swojego dziecinstwa ,juz jako dziecko czulam sie nje kochana,mama od samego początku mnie porównywala do innych dzieci czulam sie gorsza za kazdym razem nie potrzebna,bezuzyteczna.Jako nastolatka dokonywalam samookaleczen plytkich naciec ba przedramieniu po konsultacji psychiatrzycznej stwierdzono ze nic sobie nie jestem w stanie zrobic w ten sposob wyrazam emocje.Cale moje zycie jest pogonia za miloscia usilnie pragnę byc kochana oraz dla kogos wazna przez to kazda kolejna relacja dla mezczyzn oparta jest tylko i wylacznie na sexie jestem tego swiadoma ale potrzeba bliskosci jest silniejsza.Chcialabym byc w koncu tylko kochana czy oczekuje tak wiele?Chcialabym zmienic swojee zycie m,Chciałabym ptzestac byc tylko zabawka.Wiem ze za szybko sie angazuje ale po prostu nie rrazdzesobie z emocjami w każdym napotkanym mezczyznie widze kandydata na to aby byc po prostu Kochana. Prosze o pomoc bo ja juz nie wiem co mam.ze soba zrobic czasami placze i smieje sie równocześnie bo sama nie wiem co akurat w danym momencie czuje chyba smutek i smiech z samej siebie przez swoja Naiwność .Mam dosc sluchania jestes fajna,jestes waryosciowa,dobra,nigdy nie spotkam juz kogos takiego ale ...No wlasnie alee co??Prosze mnie nie oceniac po prostu wychowuje dzieci sama ,rodzice zyja swoim zyciem mam przyjaciół i bardzo kocham swoje dzieci i nie sczedze im slow typu Kocham Cie ponoewaz mi ich zawsze brakowowalo ale tez wiem ze jezeli nic ze soba nie zrobie moga byc tak samo emocjonalnie rozstrojone jak ja.Prosze o pomoc.pozdrawiam
