nulka35

Dzień dobry. Mam na imię Ania, 35 lat. Od 6 lat mieszkam w Danii. Od 5 jestem w związku. Aktualnie znajduję się w sytuacji, w której sama sobie stawiam pytania o swoje życie. Dlaczego jestem tu i właśnie taka jaka jestem? Stałosię tak dlatego, że od pewnego czasu mam wrażenie, że utknęłam w miejscu. Poza pracą i spacerami z psem nie spotykam się z ludźmi. Nie mam przyjaciół, za to mam blokadę w wychodzeniu do ludzi. Za dużo złego spotkało mnie z ich strony, dlatego mam dystans. Zbyt łatwo się angażuje emocjonalnie a potem cierpię.

Tak się zastanawiam... Skoro od dziecka byłam "Zosia samosia" i wszystko chciałam robić sama, samodzielnie.. to dlaczego tak zaciekle walczyłam o obecność innych i ich przyjaźń? Dlaczego tak za wszelką cenę chciałam zrobić z przypadkowych ludzi swoich przyjaciół? I dlaczego tak szybko się do nich przywiązywałam. Byłam gotowa porzucić wszystko, co ważne dla ich atencji i obecności.... 🤨

Tak się zastanawiam... Skoro od dziecka byłam "Zosia samosia" i wszystko chciałam robić sama, samodzielnie.. to dlaczego tak zaciekle walczyłam o obecność innych i ich przyjaźń? Dlaczego tak za wszelką cenę chciałam zrobić z przypadkowych ludzi swoich przyjaciół? I dlaczego tak szybko się do nich przywiązywałam. Byłam gotowa porzucić wszystko, co ważne dla ich atencji i obecności.... 🤨

Brawo Ty! Super, że Ci się udało Czyli sugerujesz skok na głęboką wodę? Też o tym myślałam i myślę coraz częściej.. Nie chcę ciągle sprzątać, nawet w najwspanialszej firmie na świecie

Spróbuję, dziękuję

A wiesz może, jak to zrobić?

Problem rzeczywiście głównie leży we mnie. Od 5 lat mieszkam i pracuję w Danii. Dużą przeszkodą jest bariera językowa. Mimo że od 2 lat pracuję w dunskiej firmie i na codzien posługuje się językiem duńskim, to tkwi we mnie przekonanie że robię to w sposób podstawowy pozwalający na wykonanywanie właśnie takiej pracy jak sprzątanie i gotowanie. Ukończyłam 4 moduły kursu językowego, w Polsce skończyłam studia licencjackie na filologii angielskiej, jednak wciąż nie jestem przekonana, co do swoich umiejętności i możliwości..

Ps. Mam 35 lat, jestem kobietą

Dzień dobry. Od 2 lat jestem w pracy, w której po prostu wegetuje. Nie ma szans na rozwój, pieniądze też żadne. Ale utknęłam, bo jest miło i trochę boję się przejść gdzieś indziej, mimo że wiem, ze dałabym sobie radę. W związku też jakby coraz gorzej, jakby coś umarło, jakby wszystkie furtki zostały już wyprobowane.. coraz trudniej o entuzjazm i radośc z czegokolwiek. Jestem zmęczona i nie mam siły żeby to zmienić