didzejka1985

Witam, mam 36 lat i jestem w kompletnym dołku psychicznym i emocjonalnym. Około 3 lat temu okazało się, że mąż jest bezpołodny. Naszym marzeniem zawsze była pełna rodzina, więc był to dla nas ogromny cios. Wspólnie ustaliliśmy, że decydujemy się na adopcję. Niestety procedury trwają już blisko dwa lata, a nie widać żadnego światełka w tunelu. Zaczęłam myśleć, że ja chciałabym to dziecko jednak urodzić. Mąż nie chciał skorzystać z dawcy i inseminacji, dlatego nie próbowaliśmy w tym kierunku. Z każdym dniem jestem coraz bardziej przytłoczona, nie tylko tą sytuacją ale myślami o zdradzie, znalezieniu dawcy na własną rękę. Nasz związek przechodzi kryzys, praktycznie ze sobą nie sypiamy. Na zewnątrz się uśmiecham, bo taką mam naturę, ale w środku jestem zrozpaczona. Nie wiem, jak sobie z tą sytuacją poradzić. Coraz rzadziej mam chęć wstać rano z łóżka.