domaja66

Witam, mam na imię Dominika 27lat. Z moim mężem jest od 5 lat od 1,5 r jesteśmy małżeństwem. Od jakiegoś czasu było jakos dziwnie. Zaczął się odsuwać nie wracać do domu brak bliskości. Fakt jest kurierem ma w tej chwili tyle pracy że nawet w weekendy g nie ma. Od razu mówię wiem, że nie ma innej. Problem polega na tym, że zamiast ze mną porozmawiać unika mnie. Przypadkiem się od jego siostry dowiedziałam że on uważa że nic nie robię, że jest nieszczęśliwy, że seksem nie tak, że ogólnie nuda straszna. Przerósł go kredyt na dom. Przypuszczam, że też rozmowy o dziecku. Czuje się chyba osaczony. Ja tego tak nie widzę. Wyprowadziłam się z domu do mamy. On sam to chciał zrobić żeby wszystko przemyśleć. Nim wyjechałam z bagażami powiedział mi że nie wie co czuje, że czuje się wolny i jest mu z tym dobrze. Wkurza się jak mówię ok jasne zastanów się ale t nie będzie trwać wiecznie. Nie mogę być wiecznie w takim zawieszeniu. Sporo mówił czego mu brakuje. Nie wiem co mam myśleć czy nadal mnie kocha czy mu zależy. Nie może być tak że on sam stawia warunki. O terapii nie chce słyszeć jak t facet. Wczoraj powiedział, że styczniu może zacznie myśleć i będzie to trwało, że tak samo z mieszkaniem oddzielnym. Mimo to patrzył na mnie tak jak kiedyś. Nawet był pocałunek jakieś dotykanie. Moje pytanie czy mam postawić granice? Czy jest szansa t uratować? Tu potrzebna jest głównie rozmowa ale on wyraźnie to odwleka. NIe będę czekać na niego np pół roku. STaram się nie dzwonić nie pisać dać mu czas i swobodę. Jak to ugryźć? Kocham go ale ileż można być tak nieodpowiedzialnym. Wiele razem przeszliśmy, ciężko tak nagle z tego rezygnować. Proszę o pomoc