KingaLeman

Dzień dobry. Mam na imię Kinga i mam 19 lat. W tym roku skończyłam liceum, obecnie pracuje w przedszkolu a za rok mam zamiar wybrać się na studia. Mój problem pojawił się sama nie wiem od kiedy ale wszystko zaczęło się walić odkąd mój brat zachorował...później tata a po drodze wiele się wydarzyło o czym trudno jest zapomnieć. Kiedy jestem w pracy wszystko gra jak najlepiej ale kiedy wracam do domu widzę co dzieje się dookoła mam ochotę wyjść z domu i nie wrócić...Widzę mamę i nie wiem co powiedzieć żeby było lepiej. Zamykam się w pokoju albo po prostu wychodzę z domu próbują wszystko zaakceptować. Cały czas myślę że wszyscy mamy problemy ale ja już przestaje sobie z tym radzić. Nigdy z nikim o tym nie rozmawiałam bo nie mam z kim i po prostu nie potrafię. Wszystko trzymam w sobie i próbuje się uśmiechnąć ale to nie zawsze wychodzi. Nie radzę sobie z tym w samotności wtedy napływają mi łzy do oczu albo siedzę i myślę dlaczego jest aż tak źle. Tak bardzo bym chciała powiedzieć o wszystkim i dlatego postanowiłam prosić po pomoc. Boje się zadać pytanie ale czy to może mieć jakieś podłoże depresyjne...? Czytając to myślę czy aby na pewno dobrze robię. Ale wiem że tym razem nie mogę się cofnąć bo mam już po prostu dość...i chce o wszystkim porozmawiać. Co zrobić żeby zrozumieć samą siebie ..? Co zrobić żeby zaakceptować wszystko co dzieje się dookoła ? Bardzo proszę o pomoc...Pozdrawiam.