dione56

Mam wrażenie że piszę ten tekst w nicość i nikt go nie przeczyta ale w takim wypadku przynajmniej wyrzucę z siebie kilka rzeczy. Mam 19 lat. Obecnie uczę się i mieszkam z rodzicami. Od kilku miesięcy czuje się wyjątkowo przygnębiona, zestresowana i stłamszona. Nigdy nie byłam specjalnie pozytywną osobą ale teraz jest coraz gorzej. Jestem w takim momencie życia w którym powinnam odnaleźć siebie ale zupełnie nie potrafie. Nic mnie nie cieszy a każda najmniejsza rzecz wywołuje złość i frustracje. Nie potrafie poradzić sobie z emocjami. Wciąż jestem roztrzęsiona. Czuje że duszę się w środowisku w którym jestem a nie mam z niego ucieczki. To wszystko tylko nasila moją złość i smutek. Dla jasności nikt się nade mną fizycznie nie znęca. Dlatego czuje się winna że w ogólne jest mi źle. Przecież wiele osób ma o wiele gorzej. A ja i tak czuje się fatalnie. Sen jest jedyną ucieczką od rzeczywistości, nie mam motywacji do niczego, odsuwam się od znajomych i przyjaciół. W dodatku mam średnią sytuacje rodzinną. Mam wrażenie że jestem zapędzona do ciemnego rogu i nie potrafie z niego wyjść. Nie wiem czy to co napisałam ma sens.