Jestem uczniem technikum mam 18 lat. Odkąd pamiętam, czyli dzieciństwa od jednej sytuacji na palcu zabawa wszystko się zmieniło. Nie widziałem tego wtedy, nie wdziałem w tym nic złego, że odcinam się od ludzi, nie wychodzę z pokoju, a teraz przysłowiowo pije piwo, które sobie naważyłem. Samemu utrudniłem sobie aktualne życie, wiele rzeczy, którzy inni mieli przed szkołą średnią, ja to do dziś poznaje w podstawówce nic fajnego wartego zapamiętania się nie działo. Pamiętam tylko złe chwile jak już widziałem początkowe skutki tego zamknięcia się w sobie, negatywnego oceniania siebie w oczach innych, przez co wiele razy chciałbym rozpocząć rozmowę uda mi się, ale co dalej? Oczywiście cisza niezręczna cisza, która nie ma końca. Nie potrafię rozmawiać z ludźmi, wygłupiać się jakiś żarcik itp., nie wiem jak poznać ludzi, bo od razu w głowie mam a po co ta osoba ma znać mnie? Przecież nic ciekawego nie wniosę do tej osoby życia, aj jestem nudną osobą. Nie wiem jakim cudem nie którzy lubią mnie naprawdę ja nic nie oferuje jakiś śmiesznych sytuacji, ciekawych długich rozmów ja tak nie umiem. Ja już mam dość tego i chcę to zmienić. Czasem udaje mi się zapomnieć o tym słuchając muzyki, ale zawsze kończy się taka próba łzami, gorszym samopoczuciem, niechęcią robienia czegokolwiek, nawet leżenie jest męczące. Jeszcze relacje, które już posiadam to dokładniej przyjaźń coraz częściej widzę, że kontakt nie jest taki sam coraz mniej mówię, coraz mniej piszę druga osoba też coraz mniej się udziela coraz mniej mówi bo ja nie mówię w ciekawy sposób nie rozpoczynam tematów bo nie wiem jak i jaki temat.
Jak mogę przestać myśleć w taki sposób?
Co to może być fobia społeczna czy depresja?
Czy to może minąć z czasem?
Jak poprawić relacje z osobami, które znam już?
Jak nauczyć się rozmawiać z ludźmi?
Jak nauczyć się pewności siebie w tym co mówię i robię?
Jak przełamać się i od czasu do czasu powygłupiać się żarty itp.?
