Witam,
Od kilku miesięcy borykam się z problemami natury psychicznej polegającymi na silnie zaniżonej samoocenie a także z kompleksami. Problemy owe związane są z moją obecną sytuacją życiową, którą zamierzam w tym poście przedstawić. Aktualnie jestem 22letnim studentem zamieszkałym w Krakowie. Aby rozpocząć studia w tym mieście poświęciłem związek, relację z przyjaciółmi, etc. by tylko móc rozpocząć ten swój "wymarzony" kierunek. Wymarzone studia okazały się koszmarem. Strasznie ciężko nawiązać kontakty z innymi ludźmi (jedyne co ich zajmuje to uczelnia i tematyka studiów... Ile można o tym słuchać?!), mieszkam sam w pustej kawalerce, jak palec, ciągły stres związany z egzaminami i uczelnią spowodował, iż nabawiłem się tzw. spazmofilii tj. rozstrojenia gospodarki magnezowo-wapniowej co przeszkodziło mi w zdobyciu stypendium naukowego (zabrakło mi 0.1 pkt), w wyniku COVID-19 anulowana została mi także praca, która miała ścisły związek z tematyką moich studiów co już doprowadziło do totalnej zapaści mojego zdrowia psychicznego. Teraz tylko siedzę i żałuję. Żałuję opuszczenia Warszawy (z tego miasta pochodzę), żałuję utraty mojej byłej dziewczyny do której cały czas coś czuję, żałuję iż nie mam kumpli obok tak jak to było kiedyś... Ponadto zaczynam dostrzegać jak życie przechodzi mi przez palce... Jak inni się rozwijają a ja tkwię w miejscu... Czuję kompleksy, że jestem gorszy, że mimo, iż wypruwam sobie flaki, nic mi to nie da. Czuję się jak frajer. Przez to uczucie już prawie całkowicie zerwałem relację z moją byłą dziewczyną z którą łączyła mnie przyjaźń i coś tam jeszcze iskrzyło... Nie potrafię nawet spytać się jej "Co u ciebie?" bo czuję się że jestem gównem w stosunku do niej (Ona ma tyle lat co ja, ma już pracę w zawodzie, potrafi się sama utrzymać a ja nawet gównianego stypendium nie potrafię dostać...) To tyle... Zobaczymy gdzie będę jak będę miał te 30lat....
