MałaMi88

On zdradzał mnie w czasie pracy, kiedy miał nocny dyżur ona przyjeżdżała do niego i robili to w samochodzie. Dlatego nigdy bym się nie spodziewała, bo on nie miał innej sposobności do tego. Zawsze po pracy wracał do domu, nigdy nigdzie nie chodził sam, zawsze zabierał mnie ze sobą, spędzał ze mną każdą wolną chwilę. Naprawdę wszyscy znajomi i bliscy zawsze mówili, że zazdroszczą nam tego jak się kochamy, że widać to jak on mnie kocha...i tak się zawsze czułam... Kochana... Nigdy nie dał mi odczuć, że coś jest nie tak. Nie wiem czemu mi to zrobił. Mówi, że podobało mu się to, że taka młoda ładna dziewczyna tak się w nim zakochała i go podziwiała , że czuł się dowartościowany, atrakcyjny, bo zaczął mega łysieć i nie czuł się już męski. Wiem że to beznadziejne usprawiedliwienie. Wiesz, może ja też już nie okazywałam mu takiego zainteresowania jak wcześniej, bo miałam dom, dzieci i pracę na głowie i byłam zmęczona, bo on był ciągle w pracy i do tego jeszcze zajmował się dziadkiem i tatą. Nie miałam siły żeby zająć się sobą i swoim wyglądem. Nie mówię, że się zapuściłam bo wyglądałam zawsze ok,ale w pewnym momencie też straciłam taki pazur, który miałam wcześniej... To też nie jest powód do zdrady, do tak długiego romansu, ale wiem że bez przyczyny to się nie stało i problem leży gdzieś zawsze po środku. Mam tylko nadzieję, że skoro chcemy oboje naprawić nasze małżeństwo to się uda. Wiem, że on też chce, bo przecież mógł odejść, nie zatrzymałam go na siłę, dałam mu wybór.

@katarzyna Tuszyńska Dziękuję Pani za odpowiedź, oboje z mężem chcemy spróbować wszystko naprawić, niestety mieszkamy w bardzo małym mieście i jedyni psycholodzy, którzy prowadzą terapie małżeńskie są naszymi znajomymi. Do najbliższego obcego psychologa mamy prawie 100 km. Niby nic, ale niestety z systemem naszej pracy ciężko wygospodarować tyle czasu żeby dojeżdżać. Rozmawiamy z mężem godzinami, ale nie wiem czy to wystarczy, żeby to przepracować. Zaczęliśmy razem pracować żeby spędzać trochę więcej czasu razem. Do tej pory mąż bardzo dużo pracował, widzieliśmy się tak naprawdę 3 może 4 razy w tygodniu po kilka godzin. Widzę, że on żałuje.. Słyszę jak płacze, kiedy myśli że już śpię...Ciężko mi to wszystko sobie poukładać, ale bardzo chce. Chcę żeby nasze życie było takie jak kiedyś. Wiem, że to nie będzie łatwe. Napisałam na tym forum bo liczyłam że ktoś mi odpisze, że pomoże mi w moich rozmyśleniach. Przykro mi, że są ludzie którzy szydza z czyjegoś nieszczęścia....dlatego nie chciałam nikomu mówić o tym co się stało, bo niestety zdarzają się ludzie, którzy obwiniają żonę, bo oczywiście facetowi wolno wszystko i widocznie żonie cos brakuje skoro poszukał gdzie indziej....

To miało być śmieszne? Po co w ogóle jesteś na tym forum? Nie masz nic konstruktywnego do powiedzenia to nie odpowiadaj na czyjeś posty.

Wiesz, ciężko jest odejść jeśli się kogoś kocha... miłość nie wypala się nagle... Zwłaszcza, że dla mnie nasze małżeństwo zawsze było dobre. My się nigdy nie kłóciliśmy, rozmawialiśmy ze sobą godzinami. Mąż zawsze był dla mnie czuły i dobry. Jest też świetnym ojcem. W łóżku też nie mieliśmy problemów do niedawna... Zaczęłam podejrzewać go właśnie kiedy zobaczyłam że coś przestało nam grać w łóżku. Ale to się stalo dosłownie parę miesięcy temu, w życiu bym nie pomyślała, że to mogło trwać 3 lata. Ja sobie nie wyobrażam życia bez mojego męża, a co dopiero z kimś innym... Rozstanie na razie nie wchodzi dla mnie w grę... Chcę walczyć o to małżeństwo, przynajmniej spróbować. Rozważam pójście do terapeuty, być może gdy z kimś porozmawiam to będzie mi łatwiej przez to przejść. Do tej pory nie rozmawiałam o tym z nikim... Czuję się upokorzona, nie chce żeby ktoś wiedział.. Bo ja zawsze zachwalałam męża i nasze małżeństwo, jakie jest dobre i szczęśliwe... Nie potrafię teraz przyznać jak bardzo się myliłam i jaka byłam głupia. Jeśli chodzi o męża to widzę, że on się stara, robi wszystko żebym mu zaufała znów. Przyjmuje ode mnie każdy cios. Przejął obowiązki domowe, bo wie że ja nie mam do tego siły i głowy. Bardziej się zaangażował w to nasze codzienne życie żebym ja miała czas na dojście do siebie. Nie wymaga ode mnie niczego, mówi, że każdego dnia budzi z się z myślą, że być może to była jego ostatnia noc w domu, bo ciągle boi się że go wyrzucę, że jednak nie dam rady. Słyszałam jak szlocha po nocach... Nie wiem czemu mnie zdradził, szukam jakiegoś powodu... Tuż przed rozpoczęciem romansu stracił tatę i dziadka, którzy przeszli ciężkie choroby, a on się nimi zajmował... W tamtym czasie teściowa też bardzo na mnie najeżdżała... Nie wiem, może to był powód który go do tego popchnął? A potem nie umiał zrezygnować...zwlaszcza że ta dziewczyna miała wcześniej próbę samobójczą i teraz też groziła ze jeśli coś jej się stanie to będzie to wyłącznie jego wina, choć ona doskonale wiedziała, że on ma żonę i dzieci. Staram się jakoś to sobie wszystko wytłumaczyć, ale nie mogę znieść myśli że on kochał się z inną, że inna trzymał w ramionach.... Że robił z nią to setki razy przez te 3 lata... Czy da radę zapomnieć z czasem? Czy kiedyś to przestanie bolec?

Mam 32 lata. Półtora miesiąca temu dowiedziałam się, że mąż od 3 lat miał romans z 10 lat młodszą dziewczyną. Jesteśmy małżeństwem od 11 lat, mamy dwoje dzieci. Mąż, gdy się dowiedziałam błagał i przepraszał, prosił o szansę, zapewniał, że kocha tylko mnie a tamta nic nie znaczy. Zostałam, bo mimo wszystko go kocham, ale nie radzę sobie... Nie mam siły na nic, nie mam siły sprzątać, gotować, w pracy też mam zaległości.. Nie mogę przestać myśleć o tym że on przez tak długi czas mnie zdradzał... Jak mam nauczyć się z tym żyć?