Jestem studentką i mam 21 lat. Od 2 klasy liceum bez istotnego powodu miewałam doły, ale były one na tyle dużo że przepłam nie raz cała noc, gdy jednak łzy nie dawały mi ukojenia, łapałam za żyletki i się cięłam nie były to głębokie rany, ani tym bardziej chęć zwrócenia na siebie uwagi. Po prostu po nacięciu i wypłynięciu krwi czułam się jakby wraz z nią wypywaly moje smutki, trwało to około miesiąca może dwóch, przestałam. Miewałam dalej napady ogromnego smutku, ale i radości. Wtedy także miewałam i dalej je mam myśli samobójcze, zdawałam sobie sprawę, że było tak prościej zniknąć i nie martwić się matura, znajomymi, chłopakiem. Okres studiów oderwał mnie od tych myśli na dosłownie 3 misisace później znowu się pojawiły, gdy po zerwaniu z chłopakiem ten zaczął mnie nękać. Po kolejnych miesiącach zaczęłam się spotykać z innym który akceptował moje samookaleczanie w liceum i huśtawki nastroju, mimo że przy nim nie mam napadów smutku dalej mam ochotę umrzeć.
