Jestem Magda, mam 30 lat, od 5 lat jestem mężatką i niebawem zostanę mamą swojego pierwszego dziecka. Mój problem to nienawiść do ojca, przez którą nie potrafię cieszyć się codziennym życiem. Mam młodszego o 4 lata brata, który od dziecka był faworyzowany. Ja natomiast byłam od przynieś, wynieś, pozamiataj. W stosunku do mnie kierowana była ciągła krytyka zamiast uczuć. Ojciec miał trudne dzieciństwo, był "tresowany" przez swoją matkę, również nie były okazywane mu uczucia, ponadto wszystkie pozytywne emocje skupiała na sobie jego siostra. Ojciec odreagowuje swój brak dzieciństwa, cały żal za to został wylany na mnie, skoro kobiety były wcześniej faworyzowane, pora z tym skończyć. Z racji tego, że budujemy dom tymczasowo zamieszkujemy z rodzicami. Będąc w ciąży zauważyłam u siebie nasilenie negatywnych emocji kierowanych do ojca, nawet nie próbuję z nim w żaden sposób rozmawiać, a samo patrzenie na niego powoduje u mnie stres. Nienawiść odbija się na moim codziennym życiu, cały czas zadręczam się pytaniami dlaczego zawsze byłam gorsza, czym zasłużyłam sobie na brak akceptacji skoro zawsze stawałam na rzęsach, żeby wszystko zrobić dobrze. Moja relacja z bratem już prawie nie istnieje. Również mąż jest przeze mnie notorycznie obarczany tym, jak bardzo jestem zawzięta. Dziękuję za wszelkie wskazówki, jak będę mogła poradzić sobie z tym wyniszczającym uczuciem.
