Niepewnasiebie

Witam, jestem studentka 2 roku chemii medycznej. Mam 21 lat. Zawsze byłam krytykowana przez rodzinę. Mieszkam z mamą i siostra u dziadków. Że jestem beznadziejna, nic nie osiągnę, że zostanę kura domowa jak wszystkie kobiety. Ojciec zostawił nas jak miałam 6 lat. Pamiętam do dziś lejącą się krew z ręki mamy bo mama z babcia chciały go zatrzymać. Od tamtej pory odwiedza nas tylko na 5 min jak jest w Polsce. Ostatnio zobaczyłam że po chemii w Polsce praca jest słaba. Załamałam się. Dobiło mnie to.. Nie wiem co dalej, nie wiem czego chce, kim jestem, co lubię. Nie jestem w stanie tak naprawdę wgłębić się w dany temat, nie mam zainteresowań konkretnych. Nic nie jest w stanie mnie zadowolić. Bardzo mało się uśmiecham. Ciężko mi się wstaje z łóżka. Czuję że jestem w kropce. Nie wiem jak wyjść z tego. Zawsze w domu było '' dzieci i ryby głosu nie mają '', '' nie mów nikomu co się dzieje w domu ''.. Zawsze byłam krytykowana, nawet jak starałam się być najlepsza. Zawsze miałam stypendium, najlepsze oceny. W czasie kwarantanny zobaczyłam że chyba naprawdę jestem nikim, nie interesuje mnie nic konkretnie i nie mam pomysłu na siebie. Ciężko mi się wstaje z łóżka i prawie nie jem. Bardzo schudłam i mam niedowage.