Gdzieśja

Niestety, nie zadziałała mi opcja edycji, a ja nie doprecyzowalam dlaczego wybrałam dział o zaburzeniach lekowych. Otóż każdego dnia budzę się z najgorszym uczucie podłego lęku i stresu od wielu lat. Niszczy mnie lek przed wszelkim co mnie otacza. Zgrywam odważną osobę (inaczej bym nie przetrwała) a od środka rozwalają mnie paranoję małego dziecka. Niepokoi mnie każde słowo, które mówię, ciągle czuję się spięta. Mam myśli samobójcze, raz słabsze ale często mocniejsze. Samookaleczalam się. Strasznie jest mi trudno, nie wiem co mi jest. Jeśli ktoś ma podobne doświadczenia, lub przemyślenia, proszę niech się podzieli tym w tym temacie. Pozdrawiam

Witajcie, jestem Ola, mam 24 lata. Miałam agresywnego chłopaka, był bardzo dla mnie podły. Często kłamał, był leniwy, wykorzystywał mnie. Jeszcze muszę płacić cenę za ten związek i sprzątać po nim niestety. Teraz mieszkam z mamą, a z rodzicami moje relacje też były wyjątkowo niełatwe zawsze byli bardzo nerwowi. Znaczy - jestem tylko z mamą, bo ojciec po rozwodzie z matką totalnie mnie odrzucił. Ostatnie słowa jakie po nim pamiętam to: "zawsze byłaś dla nas ciężarem". Na codzień staram się być dobrą osoba dla innych, pracuję, ćwiczę, czytam, lubię dbać o siebie. Mam kilku, bardzo fajnych znajomych. Ale nie rozumiem dlaczego zawsze najbliżsi dla mnie ludzie są tacy podli wobec mnie. Mój były chłopak, którego zostawiłam, moja matka matka, która czuję agresję do świata (chociaż potem na jakiś moment jest dla mnie super i tak na przemian). Ja czuję się potwornie zagubiona w świecie, gdzie najbliżsi potrafią być katami wobec Ciebie. Jestem nerwowa i strachliwa, mimo że staram się zgrywać twardziela. Jak znaleźć promyk, gdy bliscy całe życie tak tyrają. Jeśli ktoś ma podobne doświadczenia, może niech się podzieli, bo... Ja naprawdę tracę nadzieję na życie. Wiele przeszłam, nie chcę dla innych źle, a mimo to, dobija mnie brak perspektyw na lepsze zycie, które walczę.