Hey jestem samotną 30 latką, rok temu podjełam decyzję o przeprowadzeniu się do Norwegii ponieważ potrzebowałam zmian w moim życiu. Jestem szczęśliwa tutaj gdzie jestem, mam dobrą pracę, poznałam cudownych ludzi z innymi różnorodnymi kulturami. Staram się cieszyć każdym dniem, odkrywać siebie z każdym dniem na nowo. Rozwijam swoje zainteresowania ale czasem mam problem ze zrozumieniem tego dlaczego nadal jestem sama, dlaczego nie mogę poznać osoby z którą spędzę resztę życia. Wszyscy moi znajomi mają już dzieci, szczęśliwe związki dlaczego Ja nie mogę sobie poradzić z tym?... Często koje moje smutki w samotnym piciu szczególnie w weekendy kiedy samotność doskwiera mi najbardziej. Żeby załatać pustkę w moim sercu i zdarza mi się sypiać z mężczyznami którzy tak naprawdę nic dla mnie nie znaczą i nic do nich nie czuję. Jest może to po prostu ucieczka od prawdziwego życia. Nie chcę tego, ponieważ później czuję ogromne wyrzuty sumienia dlaczego to zrobiłam. Nie wiem co robić ze swoim życiem, ponieważ ciągle myślę o tym że w tym wieku powinnam być już ustatkowana i założyć rodzinę. Jest to może presja otoczenia a Ja bardzo łatwo wpadam w tą pułapkę i zaczynam tak myśleć.
