Witam. Mam 30 lat i jestem dda. Widzę w sobie wiele zachowań związanych z tym problemem. Wpływ ojca-alkoholika ma większy wpływ na moje zachowanie, niż mogę to przyznać. Ostatnie dwa lata były dla mnie raczej ciężkim okresem, rozstanie po długoletnim związku, zmiana miejsca zamieszkania (wyjazd za granicę, do grona znajomych że szkoły, z którymi utrzymywałem lepszy lub gorszy kontakt przez te lata), zaczęcie nowej pracy, w której nie miałem żadnego doświadczenia. I ciągłe przygnębienie, większość czasu czuję pustkę w sobie. Trudno to wyjaśnić, ale w końcu poczułem zmęczenie sobą, ta całą pustka. Znajomi widzieli i ciągle widzą, że coś mnie gryzie, a mnie nie stać na żadne otwarcie się przed nimi. Jakbym był zamknięty za murem. Poczułem, że nie mogę już tak dłużej trwać. Zacząłem czytać dostępne mi materiały o dda, jak również szukać mitingów, w których mógłbym znaleść odniesienia do moich przeżyć. Jednak czuję, że to wszystko mało, szukam profesjonalnego wsparcia, jak i więcej rad, co mogę robić, żeby pomóc sobie, ponieważ wydaje mi się, że sam nie jestem w stanie przełamać tego negatywnego i krytycznego głosu. Trochę jestem zagubiony w mojej potrzebie, nie wiem od czego zacząć, żeby nie poczuć zniechęcenia i zaniechania. Mam nadzieję, że ktoś mi odpisze z konstruktywnymi radami. Pozdrawiam
