Martuska96

Dziękuję Pani za odpowiedź. Samo to, że mogłam się ,,wygadac" sprawiło, że w jakimś stopniu poczułam się lepiej. Chciałabym, aby bliskie mi osoby zamiast mnie oceniać i mówić, żebym nie krzyczała na dziecko i miec do mnie pretensje, porozmawialy ze mna i sprobowaly mi jakos pomoc w radzeniu sobie z nerwami. Chciałabym, abym zamiast krzyczeć i denerwować się na dziecko reagowała na to spokojniej i umiała wytłumaczyć mu, że robi coś źle. Żeby to co mówię do swojego synka, sprawiło, że nauczy się on odróżniać to co robi dobrze, a co nie.

Jestem 24-letnią kobietą. Mam 3 letniego synka, którego wychowuje sama. Odkąd urodziłam dziecko bardzo się denerwuje. Od jakiegoś miesiąca, może 2 to się bardzo nasililo. Nie potrafię nad tym zapanować. Denerwuje się na dziecko nawet o najmniejsze rzeczy. Krzyczę na niego. Potem żałuję swojego zachowania. Chciałabym moc zapanować nad tym. Co powinnam w takiej sytuacji zrobić?