Viqa31

Witam, mam 18 lat. Od pewnego momentu w moim życiu w sumie bardziej wydarzenia zmieniłam się o 180 stopni. Z towarzyskiej wiecznie uśmiechniętej dziewczyny, którą nie bała się wyrażać własnego zdania i nabierać nowych znajomość na dziewczynę zamkniętą w sobie, nadmiernie wrażliwą i martwiącą się o wszystko i o wszystkich, nawet o tych, których ona nie interesuje. 2 Lata temu na grillu u znajomych upili mnie i chłopak, który niby się mną „opiekował” wykorzystał mnie na szczęście nic wielkiego się nie stało zaczął mnie całować i dotykać nawet w miejsca, w których nie powinien. Bardzo przeżyłam tą sytuacje, ponieważ w tym czasie miałam chłopaka. Bardzo to się na mnie odbiło i wróciły wspomnienia, gdy kiedyś w autobusie szkolnym zaczął się do mnie dobierać chłopak z mojej klasy. Odbiło to się również na moim chłopaku, gdyż każdy jego dotyk wywoływał wspomnienia z tamtych sytuacji. Kończyło się to przeważnie moim płaczem, na początku wstydziłam się, bałam się powiedzieć o tym mojemu chłopakowi, ale gdy już to zrobiłam było mi łatwiej miałam ogromne wsparcie i nadal mam, choć już staram się o tym zapomnieć i żyć tą chwilą oczywiście bardzo rzadko mi to wychodzi. Od tamtej pory przestałam ufać ludziom nie mam ochoty się z nikim spotkać nawiązywać nowych znajomość, twierdzę, że nie lubię ludzi. Nie brałam pod uwagę tego, że to wszystko tak strasznie mnie zmieniło do momentu, który miał miejsce w zeszłym tygodniu. Mój chłopak zapytał się, co się stało z tą dziewczyna, która poznał 2 lata temu? Ja oczywiście wybuchnęłam płaczem sama nie wiem, dlaczego, ostatnio często mi się to zdarza. Płaczę, ale tak naprawdę nie wiem, dlaczego, to okropne uczucie, gdy nie możesz przestać płakać i nawet nie wiesz, dlaczego płaczesz. Przestałam sobie radzić z emocjami wszystko jest nadmierne nadmierna wrażliwość, gniew, zazdrość można powiedzieć, że same negatywne emocje. Chciałabym zapytać czy jest jakiś sposób na pogodzenie się z przeszłością i jak zacząć sobie radzić z emocjami, jak nad nim i panować?