mama26

Witam mam 26 lat jestem mamą 9 msc synka aktualnie praktycznie wychowuje go sama ponieważ mój partner pracuje za granicą i mało bywa w domu. Jestem raczej osoba która zawsze stara się radzic ze swoimi problemami samodzielnie często nie mówię na głos że coś jest nie tak duszę to w sobie. Do momentu kiedy nie było dziecka nie myślałam o swoim zachowaniu że jest zle ale teraz myślę że tak być nie powinno. Od czasu kiedy urodziłam odwrócił się ode mnie znajomi nie mam życia towarzyskiego siedzę sama z dzieckiem w domu. Nie mam z kim nawet porozmawiać czasami z mamą ale wiadomo nie wszystko chce sie mówić rodzica. Moj partner jest starszy ode mnie o 25 lat nie mogę powiedzieć że jest zle między nami ale nie jest też idealnie. Moj problem polega na tym że nie potrafię sobie radzić z emocjami raz siadam wpatruje się w ścianę i placze albo siadam na podłodze uderzam się rękami w głowę i placze . Wszystko mnie denerwuje po każdej sprzeczcze z partnerem chciałabym wylądować swoje emocje ale jedyna osoba jaka jest obok jest mój syn nie chce żeby widział jak placze. Kiedy próbuje powiedzieć o swoim problemie że nie radzę sobie ze sobą mojemu facetowi słyszę że przesadzam że narzekam non-stop że jestem przecież młoda a zachowuje się jak emerytka to mnie jeszcze bardziej dołuje. Zdarza mi się że po całym dniu kiedy dziecko już śpi ja siadam placze i zdarza mi się napić po to żeby usnąć i nie myśleć. W głowie pojawiają mi się myśl i że może jakbym zachorowała na coś to wkoncu ludzie by zmienili podejście zaczęli by mnie rozumieć a nie krytykować. Miałam myśli samobójcze w gorszych chwilach nawet myślałam co napisać w liście pożegnalnym. Były momenty kiedy po kłótni z facetem rzucalam rzeczami w domu. Obwiniam siebie że jestem zła matka że cis jest ze mną nie tak że w przyszłości moje dziecko będzie narażone na to że będę swoje emocje negatywne przekładaćna jego wychowanie. Mam pytanie co mi jest czy to depresja czy choroba psychiczna dla może wyolbzymiam wszystko .