Liarra

Cześć. Jestem 19-letnią studentką. Wydaje mi się, że mój problem zaczął się pogłębiać około października. Już wcześniej miałam okresy, gdzie źle się czułam, było mi smutno bez konkretnej przyczyny. Jednak od tych kilku miesięcy jest coraz gorzej. Mam okresy, gdy mój nastrój jest w porządku, zresztą normalnie potrafię się śmiać, uśmiechać, rozmawiać z rodziną czy przyjaciółmi, ale przychodzą też takie momenty, mogące trwać nawet tygodniami, kiedy czuję jakąś pustkę, smutek, bezradność, lęk, nawet nie wiem przed czym. Nachodzą mnie też myśli samobójcze, myślę, że przyjemnie byłoby się już nie obudzić, poczuć ulgę od tych uczuć, ale wiem, że raczej nie byłabym w stanie tego zrobić. Byłam na jednej wizycie u psychologa, skupiając się na tym, ze mam głównie problem radzeniem sobie ze stresem - bo tak jest, jestem raczej perfekcjonistką i też mam skłonność do bycia pracoholikiem - ale teraz wiem, że to nie tylko stres. Ja nawet często nie mam się czym stresować. Za dużo myślę, rozmyślam, co złego może się stać, brakuje mi wiary w siebie i jeszcze nie umiem porozmawiać szczerze o tym, co czuję. Nie wiem już jak sobie poradzić. Może tylko wyolbrzymiam, inni mają gorsze problemy, ale mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie, zresztą sama siebie nie rozumiem.