Watlizzzy

Witam, mam 21 lat, pogubiłam się w życiu. Potrzebuje pomocy. Rok temu miałam dość burzliwy okres w moim życiu. Rodzice wyrzucili mnie z domu. Bez pieniędzy, bez dachu nad głowa z jedna walizka najpotrzebniejszych rzeczy. Zatrzymałam się u przyjaciolki z dzieciństwa, ona wraz z jej mama bardzo mi pomogły, wspierały psychicznie. Płakałam dzień w dzień i obarczałam siebie wszystkim. Ze jestem najgorsza osoba na świecie bo takie rzeczy nie dzieją się bez przyczyny. Koniec końców rozmowa i przerwa w kontaktach z rodzicami sporo pomogła. Było na prawdę dobrze do końca tamtego roku. W sierpniu zmarł mój dziadek i poznałam wtedy kogoś przez internet. Bratnia dusza, jak to się mowi. Właśnie w tamtym okresie zauważyłam, ze przestaje cokolwiek czuć do drugiego człowieka. Nie wiem co to znaczy kochać, co to znaczy zależeć komuś na kimś, troszczyć się, być wyrozumiałym w aspektach uczuciowych. Wiem ze rodzice mi tych rzeczy nie pokazali. Pokazali jedynie dyktaturę, krzyki, wyzywanie się od najgorszych, obrażanie. Codziennie slysze jaka jestem najgorsza. Nie było czystej rodzicielskiej miłości. Nie rozmawiali ze mną na tematy typu jakie mam marzenia, co chce robić w przyszłości. Czuje się jak takie zdemoralizowane dziecko przez rodzica. Wiem ze takie rzeczy faktycznie bardzo odbijają się na psychice już później dorosłego człowieka. Mój problem w głównej mierze polega na tym, ze nie potrafie czuć, jakbym była wypruta z jakichkolwiek uczuć. Czuje się pusta, bezwartościowa, szara, obojętna. Nie mam pojęcia jak jeszcze do tej pory ze sobą wytrzymuje. Mam myśli samobójcze. Mam je od dobrych kilkunastu lat. Nie chce tak. Chce żyć w zgodzie ze sobą, w szczęściu i bez tego ciężaru którego nosze tak na prawdę od zawsze.