Witam. Jestem Klaudia. Mam 23 lata. Skończyłam liceum i od tego czasu pracuje. Od jakiegoś roku strasznie zamknęłam się na świat. Mam pasje, która nie daje mi już takiej radości jak jeszcze rok temu. Mam wrażenie, że wszystko co robię nie ma sensu. Nie potrafię siedzieć jak kiedyś 5 godzin przed komputerem zafascynowana każdym zdjęciem które zrobiłam. Już na samym początku wiem, że nic z tego nie wyjdzie a moja praca skazana jest z góry na krytykę. Strasznie zamknęłam się na ludzi, tracę do nich zaufanie ograniczyłam się do 3 dobrych znajomych. Nic mnie nie cieszy. Choć najgorsze jest to, że potrafię stworzyć taką idealna wersje dla innych. Z pozoru zawsze uśmiechnięta, zawsze pełna energii i optymistyczna. Lecz gdy wracam do domu. Zajadam się słodyczami siedzę w pokoju albo robię coś w samotności. Tyje w oczach i choć mam ta chęć żeby poćwiczyć, to i tak „wiem” że mi to nie wyjdzie. Kiedyś umiałam słuchać innych, teraz gdy z nimi rozmawiam często myśle o czymś innym nawet och nie słuchając. Robię to nieświadomie. Ciagle mam w głowie że wszystko muszę zrobić i że cała odpowiedzialność leży na mnie, zawsze gdy ponoszę porażkę. Zamykam się i płacze, czasami nawet nieświadomie łzy cieknął mi po policzkach gdy przypomni mi się coś co w jakiś sposób mnie dotknęło. Mój narzeczony nawet gdy jest obok i zasnie ja potrafię czekać na ten moment by uwolnić emocje i płakać po cichu tak by nie słyszał. Nie radzę sobie z tym... to uczucie zmęczenia życiem, brak jakich kolwiek chęci do samorealizacji do zdobienia czegoś co ma sens. Strach przed tym że może się nie udać. Brak mi energi takiej motywacji do zrobienia czegoś. Nie wiem czy to wina tego że sobie tak wmawiam. Od dziecka byłam „gorsza” może tak już mam w głowie zakodowane. Boje się że kiedyś będzie za późno by coś zmienić. Chciałbym żyć normalnie. Cieszyć się każda chwila, ale nie potrafię nie mam sił. Proszę o pomoc.
