sciernypapier

Cześć! Szukam pomocy na forach, wiec mam nadzieję, że tu ją znajdę. Od miesiąca jestem w rozsypce. Nie mogę na siebie patrzeć dłużej niż dwie minuty, bo zaczynam płakać. Moje myśli są skupione wokół tego jak bardzo nie nadaję się do życia i jak bardzo mam ochotę w końcu poczuć jakieś dłuższe szczęście. W dzień gdy skupiam się na czymś innym wszystko jest w porządku, ale w nocy kiedy wszyscy już śpią zaczynam analizować siebie. Czuje się jakbym była bezwartościowa, najgorsza, najbrzydsza, żałosna. Mam ciągłe poczucie winy i czuje stres przed rozmową z przyjaciółmi. Chce mi się cały czas płakać, ale w nocy wybucham. Czasami w dzień też mnie to dopada. Może to być wykreowane przez otoczenie, bo przecież gdy komuś pomagasz, potrafisz uchylić nieba, a potem słyszysz, że jesteś najbardziej sztuczną osobą, to chyba nie czujesz się dobrze. Od najbliższych przyjaciół nie mogę liczyć na wsparcie, bo zawsze jestem najgorsza(najbrzydsza, najgorzej ubierającą się, najbardziej chamska, nie pomocna). Czuje się jak jakiś śmieć, którego wielokrotnie podnoszą, ale tylko po to by znów go wyrzucić, bo nie trafili za pierwszym razem. Nie podejrzewam u siebie depresji, ale też nie wiem co mi jest. Mam nadzieję, że znajdę tu pomoc.