Fenek

Witam, jestem kobietą w wieku 27 lat, pracującą na zleceniu. Wydaje mi się, że od ok. 9 miesięcy mój stan psychiczny ciągle się pogarsza. W 2012 roku miałam depresję i czuję, że znów wracam na stare tory. Moimi problemami jest niskie poczucie własnej wartości oraz kontakt z toksyczną osobą, którą jest moja mama z którą mieszkam. Obecnie moja mama ma przejawy nerwicy i mocno swój stres, nerwy rozładowuje na mnie. Co dnia słyszę narzekanie, krytykę mojej osoby. Zaczęło mnie to przetłaczać do tego stopnia, że prawie codziennie płaczę, myśląc, że nie ma rozwiązania tego problemu. Czuję wewnętrznie wypalenie, od niemal 6 miesięcy szukam pracy, jednak boję się podjąć konkretne kroki, ponieważ żyję relacjami jakie mam w domu. Uważam się za osobę beznadziejną, która nie jest w stanie nic osiągnąć (mimo, że skończyłam studia). By rozładować emocje (wypłakać się) muszę pójść do swojego pokoju. Nie mam oparcia w nikim innym, rozmawiam jedynie z kumpelą przez telefon. Mam problemy z podejmowaniem decyzji oraz poczucie, że nic mnie nie cieszy. Mam dni, które najlepiej bym przespała i nigdzie nie wychodziła. Chciałabym pójść na konsultację, tylko mam okropne blokady. Nawet w czasie epidemii boję się zadzwonić do specjalisty. Czy potrzebuję iść do psychologa czy psychiatry? Czy będzie konieczna terapia?