Mam 20 lat, jestem studentką. Pierwsze zmiany zachodzące w moim zachowaniu zaczęłam zauważać w wieku 16 lat. Próbowałam tłumaczyć to sobie okresem dojrzewania, jednak mój stan pustki emocjonalnej nie minął, a nasilił się. Na co dzień nie czuję nic. Nie potrafię się złościć, ekscytować, odczuwać radości. Zazwyczaj wszystko jest mi obojętne. Od czasu do czasu moje niezadowolenie z życia jest tak silne, że zaczynam płakać, a wtedy mój żal i frustracja są niesamowicie silne. Nie umiem podejmować żadnych decyzji. Mam wrażenie, że stałam się bezbarwna i nie mam sobą nic do zaoferowania. Czasem zdarza mi się czuć nieuzasadnione, silne poczucie winy. Często myślę o błędach popełnionych w przeszłości. Stałam się również bardzo lękliwa. Zaczęłam bać się zabierać głos na forum, a jeśli już się na to zdecyduję towarzyszy mi silny stres, drżenie rąk. Kiedyś byłam osobą śmiałą, chętną do rozmów i wymiany zdań. Zauważyłam również, że często poradzenie sobie z nową sytuacją powoduje u mnie atak paniki i poczucie bezradności. Oprócz tego stale jestem otępiała i mam kłopoty z koncentracją i pamięcią. Kiedyś muzyka była nieodłączną częścią mojego dnia. Aktualnie, kiedy słyszę muzykę, czuję dziwne napięcie i lęk. Nie mam apetytu. Jem tylko wtedy, kiedy muszę. Naprawdę chciałabym w końcu przestać się tak czuć... Moja mam w przeszłości zmagała się depresją. Jej brat również toczył tę walkę, niestety przegraną. Stąd moja myśl o szukaniu pomocy.
