Nie wiem, w którym dziale powinienem napisać post, więc napiszę go tutaj.
Jestem studentem, mam 21 lat. Nie mam trudnych przeżyć, traum, problemów rodzinnych i tak dalej. Na czym więc polega mój problem? Sam nie wiem.
Cała ta awantura z koronawirusem, wymogi izolacji społecznej, całkowite przestawienie dotychczasowego trybu życia etc. całkowicie zdestabilizowało mnie psychicznie. Chodzę spać późno w nocy, budzę się parokrotnie i idę spać dalej. Obowiązki szkolne wszystkie wypełniam, jednak jest ich na tyle mało, że nadmiar czasu wolnego psuje mi głowę. Często płaczę, bez powodu. Nie boję się czegoś konkretnego, boję się bez powodu, czasem dopadają mnie skurcze. Nadużywam alkoholu, pornografii, masturbacji i jedzenia. Obżeram się do bólu brzucha, sam się dziwię, że potrafię wepchać w siebie takie ilości jedzenia wątpliwej jakości (czipsy, fastfood, dużo tłuszczu). W przeszłości miałem epizody z leczeniem psychiatrycznym, diagnoza wykazała coś tam w stylu osobowości dyssocjalnej, brałem leki SSRI i SNRI. W rodzinie mam schizofrenika, mieszkam w dużym mieście w małym pokoju. Nie wiem czy to paranoja, ale czasem zdaje mi się, że widzę. Jestem uzależniony od nikotyny, siedząc w domu dostaję tzw. pierdolca wychodząc na papierosa dwa razy dziennie przed klatkę. Wielkość pokoju nie pozwala mi podjąć aktywności fizycznej. Mam częste bóle głowy i problemy ze snem, nadwrażliwość na światło. Czuję się bezwartościowy, szukam aprobaty w internecie, jestem sfrustrowany seksualnie (przed ograniczeniami przemieszczania się prowadziłem aktywne życie seksualne). Czynności takie jak ogolenie twarzy raz na jakiś czas czy regularne prysznice są dla mnie barierą nie do przejścia. Nie chcę zrobić sobie krzywdy, choć w przeszłości miałem epizody z myślami i czynnościami samobójczymi (w wieku nastoletnim, raczej w celu zwrócenia na siebie uwagi).
Nie wiem, co mam zrobić, by w jakikolwiek sposób poprawić sytuację. Chcę... żyć, tak normalnie.
