Dzień dobry, jestem mama dwójki dzieci (chłopiec 4 lata, dziewczynka 2 latka).Mój problem dotyczy syna, od zawsze był dość mocno uparty i nerwowy, ale od kilku miesięcy nasila mu się dziwne zachowanie, ciężko mi to nawet nazwać więc opiszę.... Np. robimy posiłek i ja wyjmuje coś z lodówki, nagle syn zauważa i płacze że on chciał to wziąć i mam to postawić spowrotem do lodówki (tak jak było!) po czym zadaje z płaczem pytania czy na pewno tak leżało i czy na pewno w tą stronę, mam zamknąć lodówkę po czym on pochodzi do lodówki i to bierze. Taka sama sytuacja powtarza się w innych sferach i po kilka razy dziennie. Jest nerwowy, krzyczy jak nie skończy czegoś mówić a zacznie np siostra o coś pytać. Kiedyś spoznilismy się do lekarza o jego dziwne zwyczaje bo np nie on otworzył drzwi, zle zalozlismy ubranko bo w inny sposób niż zwykle , bo nie on wyłączył tv i musiał go włączyć żeby móc go wyłączyć, że to ja chowalam coś do lodówki a nie on. Niby normalne czynności i wiem, że dzieci chcą dużo robić coś samodzielnie jak dorośli, ale tutaj zachowanie to bardzo komplikuje codziennie funkcjowanie bo nie wiem kiedy i o co zrobi problem, a wtedy ciężko go uspokic z płaczu i krzyku. Dodam, że ja też zaczynam tracić cierpliwość i krzyczę, a nie chce tego. Moje pytanie brzmi czy takie zachowanie jest jakiegoś rodzaju zaburzeniem czy to wynika z rozmieszczenia? Mieszkamy z tesciami, a oni pozwalają mu na wszystko byleby nie płakał. Zaczęłam też myśleć czy to nie objaw np zespołu aspergera 😦 Mieliśmy umówione wizyty u psychologa, ale przez epidemie wszystko jest odwołane, a mi chce się płakać z bezradności.
