Piszę w tym roku maturę. Zawsze miałam dobre wyniki w szkole, ale na początku trzeciej klasy bardzo opuściłam się w nauce przez kryzys osobisty.
Jestem przekonana, że nie jestem w stanie osiągnąć takich wyników, na jakie liczyłam i strasznie mnie to demotywuje.
Nie potrafię robić tego, co powinnam i co zaplanowałam. Nawet jeśli nie oglądam jakichś rzeczy, po prostu patrzę na moje zadania i nie wiem co czytam, nic nie rozumiem, nie wiem jak myśleć i jak się skupić. Nie wiem jak wymyślić odpowiedź na skomplikowane pytanie i nie wiem jak ułożyć zdanie.
Nie jest tak zawsze, tylko w chwilach letargu kiedy nie jestem w stanie się do niczego zebrać.
Dodatkowo, problem jest, że nie widzę żadnego sensu w nauce, jestem pozbawiona motywacji. Perspektywa uzyskania dobrego wyniku na maturze nie stanowi dla mnie celu, nie ma żadnego kierunku, na który chciałbym pójść.
Czuję też, że prawie nikt nie rozumie mojego problemu. Większość osób mówi, że przesadzam, że rozumieją ten problem, ale muszę już się przyłożyć do nauki, ze powinnam odrabiać lekcje systematycznie ale w małych ilościach.
Takie sugestie tylko bardziej wyprowadzają mnie z równowagi. Nie dość, że cały czas się powtarzają i jestem w stanie już przewidzieć jaką dostanę radę, to mój brak systematyczności nie jest powodem problemu, lecz jego skutkiem.
Naprawdę chciałabym wyrwać się z tego letargu, lecz w głębi duszy w ogolę nie widzę w tym sensu.
